Zoals ik al bij mijn goede voornemens had vermeld ga ik eens goed door mijn eigen collectie heen en tot mijn schaamte heb ik best nog wat titels in mijn bezit welk ik nog nooit gezien heb. Er zitten wat kleinere/onbekendere titels op, maar ook grote titels waaronder een aantal klassiekers. Gisteren de eerste bekeken en ik moet eerlijk bekennen dat het niet de enige titel is van deze geweldige regisseur die ik bij mijn Shelf Challenge nog moet zien. Ik begin namelijk met Dunkirk van Christopher Nolan uit 2017 welke dus eindelijk van mijn to watch lijstje afgestreept mag worden.
Normaal gesproken begin ik met een beschrijving van het verhaal, maar iedereen die de film heeft gezien weet dat Dunkirk niet een vast verhaal volgt. Nee, Dunkirk volgt meerdere personages via verschillende door elkaar lopende tijdlijnen tijdens de gewaagde operatie om te proberen honderdduizenden soldaten te evacueren van het strand bij Duinkerken.
Christopher Nolan koos er met Dunkirk voor om niet 1 lopend verhaal te vertellen, maar om vanuit verschillende perspectieven de gewaagde uittocht van honderdduizenden soldaten in beeld te brengen. Dit heeft tot gevolg dat de kijkervaring nooit zo heftig ervaren wordt als bijvoorbeeld Saving Private Ryan’s openingsscene. Dat wil echter niet zeggen dat de film echt wel een aantal spannende scenes kent waarbij je als kijker toch spanning zit over de afloop. In plaats daarvan koos Nolan voor 3 verschillende perspectieven welke niet chronologisch verteld worden. 1 vanuit zee, 1 vanuit de lucht en 1 vanuit het strand van Duinkerken. Door het gebruik van veel wijde shots (de film is niet voor niets ook in 70MM uitgebracht) komt alles nog veel indrukwekkender over. Dat Nolan meer dan 1000 figuranten gebruikte voor de strandsscenes en beschikking had over veel historisch materiaal om te gebruiken voor de film (waaronder een echte Spitfire) zorgt ervoor dat de film wel als echt ervaren wordt en behoorlijk indrukwekkend overkomt. Wat betreft de cast zijn er veel jongere en redelijk onervaren acteurs gebruikt voor de rollen van soldaten, iets wat logisch was aangezien de gemiddelde leeftijd van het leger destijds behoorlijk laag was. Een van de gewaagde casting keuzes was die voor zanger Harry Styles, een van de populairste jongens uit de popgroep One Direction, in een sleutelrol. Waar sommige dachten aan een commerciële actie heeft Christopher Nolan hierover gezegd dat er tig audities over gegaan waren en dat hij simpelweg de beste keus voor de rol was. Wie de film gezien heeft kan de regisseur op dit gebied dan ook geen ongelijk geven.
In de meeste, zo niet bijna alle oorlogsfilm heb je iets van helden verering en ook in Dunkirk heb je de nodige helden. Echter gaat het verhaal niet om een gewonnen slagveld maar om een van de grootste geslaagde reddingsacties. Soldaten worden niet louter in beeld gebracht als heroïsche figuren, maar als mensen met angsten die soms ook dingen doen die men normaal gesproken niet zou verwachten. Zonder hier de nadruk op te leggen laat Dunkirk zien wat een oorlog met mensen kan doen waarbij zowel het beste als het slechtste naar boven kan komen. Natuurlijk zal de opzet zeker niet naar iedereen zijn zin zijn. Aan de andere kant kan eigenlijk niemand ontkennen dat Dunkirk gewoon een hele indrukwekkende film is geworden welke tot Nolan zijn kortste maar zeker ook tot een van zijn beste films gerekend mag worden.
