#8 in de Shelf Challenge Review Interstellar

Zoals gezegd bij Dunkirk zou er nog een titel voorbij komen van Christoffer Nolan in de Shelf Challenge en dat is dus Interstellar. Dit science fiction drama was destijds de must see film, maar ik kreeg hem met mijn vriendin niet gepland en ook een persvoorstelling zat er niet in. Het enige wat mijn vriendin bij een persvoorstelling te horen kreeg dat als Matthew McConaughey ergens links ipv rechts was gegaan (of andersom) dat dit dan jaren gescheeld had. Ik kan jullie alvast verklappen deze zogenaamde spoiler is ons tijdens het zien totaal niet opgevallen want vraag mij nog steeds af wat ze bedoelde.

in de toekomst gaat het niet goed op aarde, er valt bijna niets meer te verbouwen en stofstormen teisteren overal het land. In het huis van piloot en Ingenieur Cooper gebeuren er vreemde dingen. Wanneer hij en zijn dochter op onderzoek uitgaan komen ze bij een op het oog verlaten basis terecht. Hier blijken wetenschappers bezig te zijn met een laatste poging de aarde te redden of een andere planeet te vinden. Cooper wordt voor de onmogelijke keuze gesteld om mee op missie te gaan en zijn kinderen achter te laten niet wetend of hij zal slagen en of hij hun ooit weer terug zal zien.

Interstellar was een van de meest gewaagde films van het jaar en het is niet vreemd waarom. Het budget was gigantisch en hoewel mijn samenvatting redelijk het verhaal omvat is deze een stuk minder toegankelijk dan je zou denken. Met name het tweede gedeelde wordt heel erg science fiction met veel wetenschappelijke benaderingen. Hierop ging het thuis dan ook twee kanten op. Mijn vriendin, welke niet zo van de science fiction is, haakte volledig af en vond het maar heel vaag worden. Ik zat er helemaal in en slikte het voor zoete koek. Dit gedeelte maakt dat de film voer voor discussies oplevert, want wat valt er wetenschappelijk te onderbouwen en wat is puur ter vermaak/verhaal ondersteunend bedacht? Waar de film absoluut mee scoort zijn de sterke vertolkingen over de gehele linie. Of het nu de jonge varianten van de kinderen Tom en Murph zijn, gespeeld door Timothée Chamalet en Mackenzie Foy of de volwassen versies door Casey Affleck en Jessica Chastain. Beide versies komen goed over en overtuigen als het zijn van een en dezelfde karakters. Matthew McConaughey schittert in de hoofdrol als Cooper de man die verscheurt wordt omdat hij als vader niets liever wil dan er voor zijn kinderen zijn. De tweestrijd komt voelbaar over. Dit is ook van wezenlijk belang voor het verhaal wat ook een zeer persoonlijk karakter kent. Christopher Nolan laat na Inception wederom zien dat science fiction een persoonlijk verhaal niet in de weg hoeft te zitten. Wat ik wel moet zeggen is dat Interstellar misschien wel Nolan’s minst toegankelijke film sinds hij tot de grote namen in Hollywood behoort. Dat doet echter niet af aan zijn prestatie, want buiten het soms pittig te volgen verhaal is Interstellar ook een lust voor het oog door de vormgeving. Het is voor ondergetekende dan ook nog steeds jammer dat ik deze film nooit in de bioscoop heb kunnen zien.