Die Laatste Zomer

De recalcitrante, veertigjarige Antoine (Laurent Lafitte) verkeert in een moeilijke fase in zijn leven. Zijn werk als architect biedt geen uitdagingen meer, hij is verlaten door zijn vrouw, de relatie met zijn kinderen is gecompliceerd en hij heeft onenigheid met zijn zus Agathe, met wie hij normaal een hele goede band heeft. Zijn complexe karakter wordt veroorzaakt door zijn groeiende obsessie met de mysterieuze dood van zijn moeder 30 jaar geleden, een traumatische gebeurtenis die hij nooit heeft kunnen verwerken. Zijn vader heeft destijds het onderwerp als taboe verklaard en iedereen verboden over haar dood te praten. Antoine besluit op advies van zijn psychiater dat het tijd wordt om zijn verleden onder ogen te komen.

Die Laatste Zomer verteld op zich geen bijzonder en vernieuwend verhaal, maar weet dankzij hoofdrolspeler toch te boeien. Zijn koppige karakter, waardoor hij steeds meer mensen tegen zich in het harnas jaagt, doet je als kijker steeds meer afvragen hoeveel zin het heeft om in zijn familieverleden te wroeten. De film weet ook niet zozeer spanning op te wekken, maar meer nieuwsgierigheid naar wat er daadwerkelijk gebeurd is. Geholpen door goed tegenspel van de overige familieleden en betrokkenen, raakt Antonie dieper verstrikt in het verleden, maar wordt hij ook geconfronteerd met zijn huidige situatie. Deze familie dynamiek is dan ook het sterkste van de film, het is dan ook jammer dat het verhaal niet iets meer verassingen in petto heeft, want de onderlinge verhoudingen worden uitstekend uitgespeeld en met de regie is verder ook niets mis. Die Laatste Zomer blijft hierdoor een onderhoudende familiedrama, welke een echte climax mist die aankomt, omdat de meeste kijkers al lang door zullen hebben hoe de vork in de steel zit.