Luca Guadagnino timmert al aardig wat jaren aan de weg met veel Europese films waarbij Tilda Swinton vaak een belangrijke rol in vertolkte. Call Me By Your Name is wat dat betreft een uitzondering. Zonder zijn leading lady wist Luca wel hoge ogen te gooien bij menig awardshow en competitie. Net als zijn cast trouwens waarbij hoofdrolspelers Timothée Chamalet en Armie Hammer internationaal indruk maakte met hun spel. Gemist in de bioscoop en de hype een beetje voorbij kon ik in rust thuis kijken of deze film al zijn lof wel waard was.
het is 1983 en Elio vertoeft samen met zijn ouders in Italië waar elk jaar zijn vader een student ontvangt om hem te helpen met zijn werk. Elio zelf is een begenadigd muzikant en met zijn 17 jaar in de bloei van zijn leven en aan het ontdekken. Dit jaar komt de Amerikaanse student Oliver over om zijn vader te helpen. Elio weet zich moeilijk een houding aan te nemen in de nabijheid van Oliver en ook Oliver worstelt hiermee. Naarmate de zomer vordert groeien de twee echter nader tot elkaar en bloeit er iets moois tussen de twee.
Call Me By Your Name is wat je noemt een echt romantisch gegeven alleen gaat het nu niet om een man en een vrouw maar om twee jongemannen. Net als bij elke romantisch geladen film is het van groot belang dat de twee hoofdrollen een geloofwaardige chemie delen. Timothée en Armie slagen wat dat betreft met vlag en wimpel waarbij ze ook zonder gene ook de fysieke connectie geloofwaardig weten over te brengen zonder dat dit onnatuurlijk overkomt. De film is gebaseerd op een boek en hoewel ik deze niet gelezen heb heeft regisseur Luca ervoor gezorgd dat alles in de film heel natuurlijk overkomt en er genoeg ruimte overblijft voor interpretatie. Sowieso is de omgeving waarin de relatie zich ontvouwt oogverblindend mooi en prachtig in beeld gebracht. Wat betreft de rollen mag dit Timothée Chamalet zijn absolute doorbraak betekenen. Hij zet de jonge Elio neer als een onzekere 17 jarige welke zich graag beter voordoet dan dat hij zich voelt. De vertwijfeling over zijn gevoelens komen ook goed over waarbij je als jongere in de jaren ’80 toch met iets tot dan toe ongrijpbaars worstelt. De manier hoe hij met Armie acteert, maar ook met zijn ouders, mooie rollen van Amira Casar en Michael Stuhlbarg, komt allemaal heel natuurlijk en geloofwaardig over. En dat ios toch echt een prestatie voor een jonge acteur ( 22 jaar) als hijzelf. Armie Hammer laat met deze rol zien meer te kunnen dan gewoon een pretty boy of koene held te spelen. in de meest memorabele films speelt hij vaak mindere rollen en wanneer hij op de voorgrond mocht treden vielen film als Lone Ranger en the Man from U.N.C.L.E. toch elke keer wat tegen. Hier speelt hij een behoorlijke bijrol waarbij er ook echt wel wat van hem gevraagd werd en hij slaagt hier met vlag en wimpel voor. De film kijkt in zijn geheel heel lekker weg en je moet wel heel bekrompen zijn om niet mee te kunnen leven bij de opbloeiende liefde tussen de twee jonge mannen. Michael Stuhlberg vertaalt het als de vader prachtig in een monoloog aan het einde van de film dat het niet gaat wat er juist is maar wat er juist voelt tussen twee mensen en dat dat voor de mooiste ervaringen in een mensenleven kan zorgen. Luca levert met deze film een prachtig stukje ciinema af waarbij hij continue de juiste snaar weet te raken. Dit jaar komt hij met de veel besproken remake van Susperia, de klassieker van Dario Argento, en na het zien van deze film zie ik dat als horrorfan met redelijk wat vertrouwen tegemoet.
Extra’s
Met een clip, een making of en een Q&A lijkt de DVD redelijk mager voorzien te zijn, maar ik raad zeker aan deze te kijken om nog meer inzicht te krijgen over wat voor bijzonders de acteurs en regisseur hebben weten neer te zetten met deze film. Met name hoe Luca heeft gespeeld om bij sommige stukken tekst weg te laten en de acteurs dit met een blik of houding te laten over brengen is prachtig om terug te zien.
Trailer
