Afgelopen jaar werd de nieuwste film van Pawel Pawlikowski werd afgelopen jaar in binnen en buitenland gelauwerd en hij was dan ook een van de grote kanshebbers voor een Oscar voor beste niet engelstalige film. Daarbuiten sleepte de film een nominatie voor beste regie en cinematografie in de wacht. Dat muziek ook een grote rol speelde in deze film was voor mij het extra zetje om hem toch echt thuis te gaan kijken.
Wiktor begeleid een rondreizend dans en zanggezelschap waar de jonge Ida zich bij aanmeld. Het knettert direct tussen de twee en het duurt niet lang voordat dit uitmond in een relatie. Ze leven echter in het Polen van net na de 2de Wereldoorlog en Wiktor besluit om naar het westen te vluchten om daar meer te kunnen met muziek. Ida Besluit echter op het laatste moment niet mee te gaan. In de jaren die volgen blijven de twee elkaar tegenkomen en blijkt de onderlinge aantrekkingskracht niet te negeren. Hun verschillende achtergronden vormen ook een grote blokkade voor een lang en gelukkig leven samen.
Pawel Pawlikowski heeft door de jaren een solide reputatie opgebouwd en met Cold War gaat hij verder met het uitbouwen hiervan. Vanaf het moment dat de twee hoofdrolspelers elkaar in het oog hebben leef je mee en voel je de spanning en de vertwijfeling van beide. Dat de film in zwart/wit gefilmd is versterkt dat gevoel naast dat het de tijdsgeest van de film versterkt. De setting van de koude oorlog heeft niet alleen te maken met de situatie in Europa en de wereld waarbij het communistische Rusland lijnrecht tegenover het kapitalistische Amerika en West-Europa stond. Het vormt ook de tweestrijd in de relatie tussen Wiktor en Ida. De een heeft een hang naar de westerse vrijheden waar de ander ook vrijheid ambieert maar dit op een andere manier omarmt. Dit zorgt voor een complex geheel welke dankzij de twee hoofdrolspelers wel heel treffend wordt overgebracht. Wat betreft de muziek, dit is om je vingers bij af te likken. Waar je in het begin vooral lokale deuntjes geserveerd krijgt, welke wel heel goed werken mede dankzij het manier van brengen. Het tweede gedeelte waarin Jazz de overhand neemt veroverde echter mijn hart. Pawel weet met Cold War een intiem verhaal te vertellen welke direct een beeld schetst over de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. In combinatie met de fantastische soundtrack, sfeervolle beelden welke in zwart wit geschoten zijn Behoort Cold War zeker tot de beste films van het afgelopen jaar.
Extra’s
Bij de extra’s is er uiteraard ruimte voor een uitgebreide making of waarbij de regisseur diep ingaat op op het hoe en waarom van de film. Hierbij komtook zijn keuze voor cast, muziek en zwart/wit aan bod. Oftewel mocht je meer willen weten, en dat zit er dik in, dan voegt dit daadwerkelijk wat toe aan het geheel.
