We beginnen het jaar met een titel welke ik afgelopen jaar niet kon meepakken in de bioscoop. Dope is een kleine onafhankelijke film met een paar gevestigde namen erachter.
Dope vertelt het verhaal van Malcolm en zijn twee vrienden Jib en Diggy. Drie 90’s hiphop nerds die in de wijk Bottoms wonen, een harde wijk in Los Angeles. Het drietal probeert vooral te overleven op school en in de buurt door zoveel mogelijk uit de buurt van gangs te blijven en niet te veel op vallen. Dit gaat redelijk totdat Malcolm in aanraking komt met Dom (A$ap Rocky). Deze straat dealer gebruikt Malcolm om in contact te komen met Nakia, een lokale schone. Tijdens een feestje van Dom gaat het een en ander mis en voor dat Malcolm het doorheeft zit hij opgescheept met een partij drugs, criminelen die geld willen zien en een toelating voor Harvard die hij nog voor elkaar moet krijgen.
Dope is zoals gezegd een lowbudget film waar een paar gevestigde namen zich aan verbonden hebben. Zo is Forest Whittaker betrokken als producent net als Pharrel Williams, die daarnaast ook de muziek schreef voor de film. Dope heeft op zich een redelijk simpel verhaal, maar weet een paar keer toch verrassend uit de hoek te komen en vooral komisch. Waar Malcolm, Jib en Diggy op school de buitenbeentjes zijn, die als apart gezien worden, komen zij zelf nog veel raardere figuren tegen wanneer ze Malcolm uit de brand proberen te helpen. Naast de grote hoeveelheid humor is de film ook bijzonder muzikaal (kon ook niet anders met Pharrel Williams als producent), waarbij 90’s hip hop wordt afgewisseld met punkfunk van de drie vrienden, die samen ook een bandje hebben. Het verhaal is zoals gezegd niet heel vernieuwend met een paar scholieren die per ongeluk in de shit belanden en daar een ingenieus plan voor moeten verzinnen om er uit te komen. Het is ook jammer dat ondanks de screentijd de personages van Jib de onzekere indo met de grote mond gespeeld door Tony Revolori en Diggy, het meisje welke eigenlijk een jongen wilt zijn en misschien wel de stoerste van het stel te weinig uitgediept worden. De uitvoering biedt echter top vermaak met kleurrijke karakters en een drietal zeer sympathieke buitenbeentjes als antihelden. Een heerlijke wegkijkfilm, welke ik mede dankzij de muziek graag in de bioscoop had gezien, maar met een leuke home cinema set is het ook erg genieten.
Extra’s:
Helaas niet heel bijzonder met wat achter de schermen beelden en interviews met acteurs, producers en de regisseur.
Trailer
