Dat Denzel Washington een top acteur is staat al vele jaren als een paal boven water. Dat hij kon regisseren wisten we ook al met Antwane Fisher en The Great Debaters welke al eerder deze eeuw uitkwamen. Met Fences neemt Denzel een behoorlijk pittige klus aan want deze film is gebaseerd op een Tony award winnend toneelstuk waar hij zelf in heeft gespeeld.
Troy woont samen met zijn vrouw Rose en hun zoon Cory in een donkere buurt van Pittsburg, Pensylvania. Het is de jaren ’50 en Troy worstelt nog altijd met het gegeven dat hij nooit een eerlijke kans heeft gehad om het als topsporter te maken omdat hij zwart is. De woede die hij hierover meedraagt reageert hij vooral af op zijn jongste zoon Cory en zijn vrouw Rose. Dat Troy zelf geen lieverdje is vergeet hij zelf regelmatig en dat zijn bij vlagen zelfdestructieve karakter van negatieve invloed is op zijn omgeving.
Dat Fences van Origine een toneelstuk is, wordt vanaf het eerste stuk al duidelijk. Naast de lange lappen tekst welke door de verschillende castleden feilloos worden opgedreund, zijn de sets stuk voor stuk zeer statisch. Het is aan de fantastische cast te danken dat de ondanks alles de film absoluut niet statisch aanvoelt en al helemaal niet saai. Het zal hier natuurlijk wel bij geholpen hebben dat Denzel Washington en de rest van de cast dit stuk een tijdlang op toneel heeft uitgevoerd. Qua tekst en kennis van het verhaal zat het dus wel goed. Denzel Washington had alleen de uitdaging het stuk dusdanig te regisseren dat dit prijswinnende toneelstuk ook boeiend in beeld wordt gebracht zodat bioscoopbezoekers ook gepakt zouden worden. Hierin is Denzel met vlag en wimpel geslaagd, want alle scene’s komen ondanks hun veelal statische sets levendig over. De acteerprestaties zijn stuk voor stuk indrukwekkend, niet in de laatste plaats die van Denzel Washington zelf. Het verhaal komt dan is wat dat betreft echt uit die tijd en voelt zeer authentiek aan. Het is wat dat betreft gewaagd dat de hoofdpersoon altijd op zoek is naar sympathie terwijl hij dit zelden tot nooit zelf toont. Of dit nu voor zijn vrouw, Cory of zijn oudste zoon Lyons was en toch blijf je als kijker geboeid kijken. Dat Viola Davis een Oscar won voor beste vrouwelijk bijrol mag na een aantal geweldige een tweetjes met Denzel Washington geen verrassing heten (Een Oscar welke haar al eerder ten beurt had moeten vallen) De ‘Fences’ staat wat dat betreft voor allebei hun kijk in het leven, waar de een mensen het liefst buitensluit probeert de ander juist iedereen binnenboord te houden. Dat dit uiteindelijk voor botsingen zorgt is natuurlijk een vaststaand feit. De overige bijrollen, van de ingetogen beste vriend en altijd goedlachse Jim (Stephen Henderson) en de geestelijk gehandicapte en uitbundige Gabriel, die tevens de broer is van Troy, tot zijn zoons Cory en Lyons (Jovan Adepo en Russell Hornsby) welke altijd op zoek zijn naar de goedkeuring van hun vader zijn ook stuk voor stuk. Fences is geen alledaags drama en je moet grote lappen tekst kunnen handelen, maar is dit het geval dan is dit zeker een indrukwekkende kijkervaring.
Extra’s
Helaas voegt de making of weinig toe behalve het werk om van een toneelstuk een film te maken en de gebruikelijke lofzang onderling en naar Denzel Washington in het bijzonder.
Trailer
