5 jaar geleden was daar de remake van I Spit on Your Grave uit 1978 en na het 2de deel, welke geen nieuw verhaal verteld, keert in dit deel Sarah Butler terug als Jennifer.
Ondanks haar wraak in het eerste deel is Jennifer nog steeds zwaar getraumatiseerd. Onder een nieuwe identiteit probeert zij een nieuw leven op te bouwen. Zij loopt zelf in therapie en wordt overtuigd om in een praatgroep voor verkrachtingsslachtoffers plaats te nemen om daar van haar gewelddadige visioenen af te komen. Daar raakt ze bevriend met Marla, een slachtoffer die er een eigen manier op nahoudt om met haar trauma om te gaan. Wanneer op een avond Jennifer bij de groep hoort dat Marla vermoord is keren haar gewelddadige visioenen steeds meer terug. Wanneer de dader ook nog op vrije voeten komt slaan bij Jennifer de stoppen door en gaat zij wederom op zoek naar bloedige vergelding.
Waar deel 1 en 2 nog een harde vergeldingsfilms waren draait het in deel drie meer om de beschadigde geest die het trauma niet los kan laten. Net als in het eerste deel weet Sarah Butler te overtuigen als Jennifer, iets wat het niveau van de film ten goede komt. Wat verhaal betreft lijkt dit deel meer als de vorige het geweld te verheerlijken, waardoor het een soort gruwelijke Death Wish met Saw invloeden te worden. Hierdoor komt de film ook minder heftig over dan het eerste deel, terwijl het allemaal veel bloediger is. Wat ook niet helpt is dat een groot deel van de cast niet of nauwelijks overtuigend kan acteren, waardoor een deel van de spanning verloren gaat en misschien nog erger dat het je weinig doet wanneer er met sommige figuren iets ernstigs gebeurd. Sarah Butler voelt zich echter uitstekend op haar plaats en we moeten niet raar opkijken als er nog meer I Spit on Your Grave films uitkomen.