Afgelopen jaar was Mary, Queen of Scots een van de meest in het oog springende kostuum drama’s. Wat wil je ook met twee van de grootste vrouwelijke acteertalenten in de hoofdrollen. Daarbij trekken zulke films ook mijn aandacht door het stukje geschiedenis waar ik altijd in geïnteresseerd ben.
Mary Keert als weduwe terug uit Europa trekt direct naar het noorden om haar broer te ontlasten als regent in Schotland. Op het hof in Brittanië is het onrustig omdat Mary op basis van afkomst evenveel recht zou kunnen hebben als de huidige Koningin Elizabeth. Een politiek spel ontvouwt zich waarbij beide dames door hun hof tegen elkaar worden uitgespeeld, maar ook moeten vrezen voor hun eigen machtspositie.
Saoirse Ronan staat al jaren te boek als misschien het grootste acteertalent van haar generatie (met 25 jaar al 3 Oscarnominaties in de wacht gesleept) Met de rol van Mary Stuart toont zij wederom aan waarom. De kracht die zij uitstraalt is er een die je zou verwachten bij een vorst(in) en de manier waarop zij zich niets door mannen laat vertellen is bewonderingswaardig en bovenal geloofwaardig. Daar tegenover staat een kleinere maar niet onbelangrijke rol van Margot Robbie als Queen Elizabeth. Waar het verhaal zich voornamelijk richt op het verhaal van Mary Stuart weet Margot het tragische van Elizabeth sterk over te brengen. De vrouw welke in een mannenwereld moet proberen te overleven en daardoor steeds meer haar vrouwelijkheid kwijt dreigt te raken. Natuurlijk is het verhaal geromantiseerd, maar niet zonder een hoop feitelijke gebeurtenissen de revue te laten passeren. De opbouw van de film naar een uiteindelijke confrontatie tussen de twee dames gaat met de nodige hobbels. Door de hoeveelheid gebeurtenissen komen een aantal stukken zeer gehaast over om maar verder te kunnen in het verhaal. Hierdoor verliest de film geregeld aan kracht waardoor meer dan eens de aandacht verslapt. De uiteindelijke confrontatie tussen de twee dames is echter wel een hoogtepunt waarbij beide dames zowel de kracht als de breekbaarheid van de vorstinnen weten te tonen. De mannen komen er wat dat betreft iets minder goed vanaf in deze film. Hoewel ook de mannelijke cast fantastisch werk aflevert komen hun karakters er niet bepaald goed vanaf en blijken deze vooral manipulatief en bezig met hun eigen belang. Wat betreft de aankleding ziet de film er fantastisch uit. Regisseur Josie Rourke toont zich bedreven in het willen vertellen van het verhaal zoals zij dat wilt. Ondanks dat er best wel wat veldslagen in deze periode waren weet zij de focus te leggen op een paar momenten waarbij het geweld voor een dramatische impact moet zorgen. Iets meer tijd uittrekken voor het gehele verhaal had het geheel wat evenwichtiger gemaakt, maar ondanks dat is dit een meer dan onderhoudend kostuumdrama geworden met genoeg historische feitjes waar ik weer mee vooruit kan.
Extra’s
De extra’s bestaan minder uit Making of hoofdstukken maar meer over de historische impact en de periode waarin het verhaal zich afspeelt. Dat in een door mannen gedomineerde wereld 2 vrouwen aan de macht zijn zorgt voor spanningen. Wat dat betreft is het een zeer feministisch ingestelde film en misschien in deze tijd ook zeer relevant. Ook de meest indrukwekkend scène tussen de 2 hoofdrolspeelsters komt aan bod en dit maakt de scène zo mogelijk nog indrukwekkender.