Vorig jaar kwam filmmaker Yorgos Lanthimos met The Killing of a Sacred Deer, zijn opvolger van Lobster welke destijds een van mijn favoriete films van dat jaar was. Door omstandigheden heb ik The Killing of a Sacred Deer helaas gemist in de bioscoop, maar van mijn to watch lijstje was hij niet verdwenen. Dat Yorgos tijdens Cannes de award voor beste script moest delen met Lynne Ramsay voor You Where never Really Here maakte mij alleen maar nieuwsgieriger aangezien ik van die laatste film vanaf de eerste seconde tot en met de laatste wist te genieten. Wat mijn verwachting was van deze film? Geen idee, maar dat had ik bij de Lobster ook niet en ook daar heb ik intens van genoten.
Vooraanstand chirurg Steven Murphy is gelukkig getrouwd met de vooraanstaande oogarts Anne Murphy en samen hebben ze twee kinderen een zoon en een dochter. Steven is zeer gericht op status en doet er alles aan om goed over te komen. Zo tolereert hij ook de aanwezigheid van Martin. Martin is een rustige jongen welke alles wilt weten van Steven zijn werk en zijn leven. Langzaamaan wordt hij steeds meer een onderdeel van Steven zijn leven en dat van zijn gezin. Wanneer Steven zich langzaamaan meer en meer gaat storen aan zijn aanwezigheid en andere ook vragen gaan stellen worden Martin zijn ware bedoelingen duidelijk. Steven krijgt een duister en onmogelijk dilemma voorgeschoteld, een keuze die een vader of echtgenoot nooit zou moeten hoeven te maken.
Vanaf het moment dat de film begint wist ik meteen waarom ik ook van de Lobster had genoten. Het aparte sfeertje welke Yorgos weet te creeeren door het bijna monotone spel van de verschillende karakters waarbij emoties zelden tot nooit naar boven komen. Des de krachtiger zijn die momenten waarop woede,angst en wanhoop wel aan de oppervlakte komen. Colin Farrel schittert als de ijdele chirurg en de klik met Nicole Kidman (welke ook al aanwezig was in The Beguiled) is wederom ijzersterk. Als stel lijken zij onaantastbaar en elkaar perfect aan te vullen. Als ouders daarentegen kun je grote vraagtekens zetten bij hun beslissingen en dit krijgt ook zijn weerslag op hun relatie. Barry Keoghan steelt als Martin de show in deze film. Het beeld van onzekere tiener welke vooral bewondering lijkt te hebben voor Arts Steven verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer zijn ware bedoelingen duidelijk zijn geworden. Vanaf dat moment verandert de toon van de film van vervreemdend naar een ware thriller en wordt je als kijker ook in een spagaat gedwongen waarbij de motieven enerzijds begrijpelijk zijn maar de middelen die worden ingezet wel heel ver gaan of is het toch gerechtigheid. En misschien nog wel meer het mysterie van het hoe. Wanneer de bedoelingen duidelijk worden krijgen ook de kinderen een steeds belangrijkere rol eentje welke met de minuut schrijnender wordt wanneer zij zelf zich gaan mengen in de strijd om te overleven. The Killing of a Sacred Deer is vervreemdend, pijnlijk, intrigerend maar in mijn ogen bovenal meesterlijk goed. Style, acteerprestaties, camerawerk en het verhaal Yorgos weet hier een sterk geheel van te maken welke niet geschikt zal zijn voor iedereen, maar filmliefhebbers welke een andere soort thriller kunnen waarderen kunnen met The Killing of a Sacred Deer hun hart ophalen.
Trailer
