M. Night Shyamalan heeft de afgelopen jaren zijn reputatie te grabbel gegooid met een rits aan zwakke en ronduit slechte films welke ook resulteerde in meerdere gewonnen raspberries (prijzen voor slechtste films). Maar afgelopen jaar was daar The Visit die over het algemeen op positieve reacties kon rekenen. Een van onze schrijvers deelde deze mening echter niet en dus mag ik op DVD zien of ik een andere mening over deze found footage film heb.
The Visit vertelt het verhaal van broer en zus Tyler en Becca. Wanneer hun moeder gaat op vakantie met haar nieuwe vriend, besluiten de kinderen dat zij hun opa en oma willen leren kennen en gaan zonder deze mensen ooit gezien te hebben een week daar logeren. Hun moeder en hun grootouders hebben lang geleden gebroken toen zij ervandoor ging met hun vader. Eenmaal aangekomen blijken opa en oma 2 lieve oudere mensen te zijn wie ook veel liefdadigheid doen voor de omgeving daar. Tijdens hun verblijf beginnen opa en oma echter wel steeds vreemdere trekjes te vertonen, zijn dit simpelweg oude mensen kwaaltjes of is er toch meer aan de hand?
The Visit is een found footage film en dat is tegenwoordig geen origineel gegeven meer. Daarbij komt ook dat deze structuur met regelmaat voor onlogische acties zorgt bij de hoofdpersonen, die vaak krampachtig aan hun opname apparatuur blijven kleven in de meest onlogische situaties. Het moet gezegd worden dat M. Night Shyamalan zich er met de cast er vaak aardig uit weet te redden waardoor het geforceerde grotendeels achterwege blijft. Het venijn in het verhaal zit, zoals bij zoveel van Shymalans werk, in het staartje en dat is bij the Visit echt niet erg. Het begin is er vooral om binding met de twee kinderen te krijgen, wie beide zeer natuurlijke tienerrollen neerzetten, waarbij Ed Oxenbould zich ontpopt als komisch talent met zijn rol als de wannabe rapper Tyler. Olivia Dejonge gaat als zus Becca meer op zoek naar de antwoorden over waarom de breuk tussen haar moeder en grootouders tot stand is gekomen, maar beide weten op sympathie van de kijker te rekenen. Het verschil tussen de twee persoonlijkheden werkt goed, maar ze weten ook te overtuigen als broer en zus. Ook het mysterie wat de grootouders omringd gaat steeds meer leven naarmate het verhaal vordert en zorgt dat stukje bij beetje de spanning gaat stijgen. De finale weet niet geheel te overtuigen, maar was sterk genoeg om mij als kijker tevreden te stemmen. Ik wil niet zeggen dat M. Night Shyamalan direct weer terug is van weggeweest (een zwaluw maakt nog geen zomer), maar hij bewijst wel weer een film te kunnen maken die het zien zeker waard is. Ik kijk dus stiekem voor het eerst in jaren weer uit naar zijn volgende film, Split, die eind dit jaar/begin 2017 uit moet komen. Maar voor nu kan ik iedereen, die van een lichte thriller met komische elementen houdt, deze film aanraden en veel plezier bij je volgende bezoek aan Opa en Oma.
Extra’s
Een paar deleted scene’s die ook niet echt iets toevoegen aan het geheel en een alternatief einde dat niet slecht is, maar waarbij de makers naar mijn mening toch voor een beter einde gekozen hebben.