Het succes van Ghostbusters Afterlife, welke het een stuk beter deed dan de reboot versie met allemaal dames, schreeuwde natuurlijk om een vervolg. Grote vraag was natuurlijk of de Jason Reitman het zou aandurven om nog een tweede film te maken na zijn vaders klassieker? Voor dit deel gaf hij het regie stokje over aan Gil Kenan welke wel al meeschreef aan Afterlife iets wat Jason wel voor dit deel deed.
Callie is samen met haar vriend Gary en haar kinderen Trevor en Phoebe ingetrokken in het oude Ghostbuster kazerne in New York. Daar pakken zij op wat de oude Ghostbusters in de jaren ’80 al deden namelijk het jagen op losgeslagen geesten. Nu hebben zij gelukkig wel de hulp van de oude rotten van weleer, maar zij worden lastig gevallen door hooggeplaatste instanties die hun tegenwerken. Wanneer de Oude Ray Stantz een bijzonder artefact krijgt aangeboden blijkt dit echter een eeuwen oud kwaad te huisvesten. Uiteraard duurt het niet lang voordat de Ghostbusters oud en nieuw New York weer moeten redden van het kwaad.
Afterlife wist destijds bij vele fans de juiste snaar te raken en was een groot succes. Een vervolg is dan natuurlijk altijd tricky want er moet nu toch echt een nieuwe vijand komen die tot de verbeelding spreekt en een verhaal waarbij de karakters jong en oud op kunnen voortbouwen. Wanneer we kijken naar het verhaal en de karakter ontwikkeling hebben de makers zich er toch wat te makkelijk vanaf gedaan. Of misschien teveel hooi op hun vork genomen. Er wordt te weinig een keus gemaakt over welke karakters het meeste aandacht krijgen waardoor sommige ontwikkelingen niet de lading krijgen die ze verdienen en waardoor ze beter uit de verf zouden komen. Daarmee doel ik vooral op de ontwikkeling van Phoebe (in het eerste deel al overtuigend gespeeld door Mckenna Grace) en hoe Gary (de toch altijd charmante Paaul Rudd) een plek in het gezin verovert. Door teveel karakters schermtijd te geven en ook nog nieuwe karakters toe te voegen is het geheel te vol geraakt en daardoor leef je in dit deel minder mee met de karakters. Daar tegen over staat een vijand en een dreiging welke wel overtuigd en zeker de kleinere kijkers de nodige rillingen zal bezorgen. Daarbij is de toon van de film erg fijn en druipt de lol ervan af bij de gehele cast. Hierdoor blijft de film ondanks zijn makken onderhoudend en vermakelijk genoeg. Er zit echt nog wel genoeg in het vat om nog meer Ghostbuster films te kunnen verantwoorden, echter zullen de makers dan wel meer aandacht moeten besteden aan een verhaal waarbij de talentvolle cast ook echt wat mee kan. Alleen teren op nostalgie gaat deze franchise niet eeuwig redden namelijk, maar Frozen Empire is zeker een bioscoop bezoekje waard met het gezin.
