Vandaag pak ik eindelijk weer een shorts programma, na vorig jaar ze allemaal gemist te hebben. Shorts en Imagine gaan al jaren uitstekend hand in hand wat terug te zien is in de uitbreiding van het aantal shorts wat vertoond wordt tijdens het festival. Tegenwoordig hebben we 4 thema voorstellingen, worden er een aantal short vertoond voordat er een hoofdfilm begint en is er ook buiten de zalen een interessante short te zien. Door de jaren heen heb ik een aantal shorts gezien waarvan ik de titel misschien niet altijd meer weet, maar welke mij nog altijd vers op het netvlies staan. Zo was er een short (volgens mij Happy Birthday) waarbij een jong stel dankzij een uitglijder samen vast zitten aan een tak (grappig en gruwelijk). Of een Spaanse short waarbij kinderen naar een huis gelokt worden waar verschillende sprookjesfiguren wachten tot het buffet geopend wordt (best gruwelijk). Of een fantastische short waarbij een jongen met een camera als hoofd geboren wordt en een constante real life serie wordt waarbij de wereld ten onder gaat aan de verslaving van zijn leven te volgen (klinkt behoorlijk realistisch gezien de overdaad aan reality-tv tegenwoordig) Ook is het zo dat deze shorts af en toe uitgebouwd worden tot uitstekende feature films zie The Babadook, Wallace en Grommit van Aardman studio’s of Oscarwinnaar Whiplash (de short was de reden waarom hij niet genomineerd werd voor origineel script). Mocht je je dus afvragen waarom ik enthousiast ben over shorts dan is de reden dat je hier kans hebt op 4, 5 of meer pareltjes in tegenstelling tot slechts 1. Vandaag staat verder ook Shelley (een duistere horror van Deens makelij) Nowhere Girl (weer een Aziatische titel ) en Yakuza Apocalypse, een van de laatste films van Miike Takashi op het programma. (Waarom een van de laatste? Omdat deze man zoveel films maakt dat is bijna niet bij te houden)
Shorts 2:Love Stories
Liefde kan zich op de vreemdste manieren uiten, dat blijkt maar weer uit dit donker-romantische programma. Neem bijvoorbeeld de ongewone blind date in Apollo81. Of de verrassende geheime verlangens die, elk op hun eigen manier, schuilgaan in doodgewone appartementen in The Sunken Convent en Elle. Dat echte liefde angst overwint, zelfs in barre tijden, laten A Love Story en Graffiti zien. Verleiding heeft weinig met liefde te maken en alles met een verborgen agenda in het ontnuchterende Iris. Qua humor was Apollo81 de topper waarbij Graffiti misschien weer aan de te lange kant was. Voor een potje Karma is a bitch is Iris het beste voorbeeld. Kortom Love stories bied veelzijdige shorts en daarom voor ieder wat wils waarbij zelfs sprookjesachtige verhalen als Elle en The Sunken Convent uitstekend tot hun recht komen.
Shelley
De Roemeense Elena komt werken voor de welgestelde Louise en Kasper, die in een groot landhuis wonen. Ze kunnen geen kinderen krijgen en vragen Elena als draagmoeder. Ze stemt toe, maar wordt steeds zieker naarmate de zwangerschap vordert. Elena en Louise komen hierdoor steeds meer tegenover elkaar te staan. Het trage tempo doet je als kijker in slaap sussen tot de naargeestigheid om de hoek komt kijken. De vraag is dan is dit op tijd en was er genoeg om de aandacht vast te houden? Ondanks de solide acteerprestaties van beide hoofdrolspeelsters is het antwoord van mij daarop nee. Zal ik de film daarom afraden? Nee, dat ook niet want slecht is het niet het kon mij gewoon niet boeien en dat gebeurd wel eens.
Nowhere Girl
De beste leerlinge van de kunstacademie vertoont vreemd gedrag. Ze houdt zich afzijdig en bouwt in het auditorium aan een geheimzinnig kunstwerk. Van de leiding mag ze haar gang gaan, tot ergernis van haar medeleerlingen. Tijdens de inleiding verzorgd door Barend de Voogd werden we al gewaarschuwd voor het trage tempo en dat het even zou duren voordat er echt iets zou gebeuren. Nou laat dat even maar weg zou ik zeggen!! Ik zeg het niet snel maar wauw dit was gruwelijk saai (moest het ff kwijt) Meer dan uur wachten tot er wat gebeurd zonder spanningsopbouw is echt teveel van het goede zelfs als de actiescene op zichzelf de moeite waard is. Barend de Voogd roemde de hoofdrolspeelster welke afgelopen jaar schitterde in de hit attack on Titan (Deze film was ook bekeken en werd niet goed genoeg bevonden voor dit festival) Na het zien van Nowhere Girl moet ik eerlijk zeggen dat ze over deze film ook beter hadden kunnen nadenken.
Yakuza Apocalypse
Yakuzabaas Kamiura is nagenoeg onkwetsbaar. Zijn geheim: hij is eigenlijk een vampier. Een misdaadsyndicaat eist dat hij zich bij hen aansluit, maar Kamiura weigert. Net voordat hik sterft, weet hij van zijn trouwe hulp Kageyama een vampier te maken. Die wil de moord op zijn baas wreken, maar moet afrekenen met meer dan gangsters alleen. Miike Takashi heeft in het verleden een aardige reputatie opgebouwd met absurde films met de meest kleurrijke figuren. Dat Miike Takashi deze reputatie nog altijd omarmd bewijst hij met Yakuza Apocalypse. Een gangsterverhaal met vampiers is natuurlijk al vreemd, maar geloof me het wordt nog veel vreemder. Belangrijker is echter komt Miike Takashi ermee weg? Het antwoord daarop is ja en nee. Ja, want de grappen raken regelmatig doel en de vechtscènes zien er goed uit. Helaas is de film zelf te onevenwichtig en weet Takashi niet een vast tempo erin te houden. Hierdoor wordt het bizarre op sommige momenten zelfs flauw. Feit is wel dat wanneer je open staat voor het bizarre je best een vermakelijke film voorgeschoteld krijgt.
Het was een interessante dag waarbij het hoogtepunt helaas aan het begin beleefd werd met de shorts. Het grappige was dat ik vanochtend het nog met een mede festivalganger erover had dat we tot nu toe geen slechte films gezien hadden. Wat dat betreft zorgde de short voor Nowhere Girl voor een mooiere ervaring dan de hoofdfilm. Ik heb nu 16 films en 1 short erop zitten en het is dus tijd om even de hersens te laten kraken over wat ikzelf tot nu toe het beste vind. Daarover morgen meer in wat een betrekkelijk rustig dagje wordt met 3 films