Mijn persoonlijke top 12 van 2017

Ik ben dit jaar wat later met mijn lijstje en dit heeft 2 redenen, ten eerste was ik er nog niet uit welke films ik nu tot mijn top 10 moest rekenen en ten tweede gebrek aan tijd. Gebrek aan tijd is iets wat mij sowieso op brak dit jaar. Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de overige schrijvers als Mark de Vogel, Marc Geel, Maurits van der Wal, Michael van Geest, Joesjoes Sietzema en andere welke van tijd tot tijd ook een bijdrage hebben kunnen leveren aan de site. Buiten dat ik dus wat minder tijd had om te schrijven heb ik ook niet alles gezien dit jaar. Films als Moonlight, Manchester By the Sea, Dunkirk, The Square, Thelma, Good Time en The Killing of a Sacred Deer heb ik helaas niet gezien en zullen dan ook allemaal ontbreken op mijn lijstje. Heb ik hierdoor een slecht filmjaar beleefd? Nee, absoluut niet. Er is namelijk in mijn ogen veel moois uitgekomen waarbij DC met Wonder Woman eindelijk met een fatsoenlijke film kwam, welke in mijn ogen wel weer teveel de hemel in geprezen werd. Misschien omdat de vorige films zo teleurstellend waren? Wat verder opviel is dat een aantal franchises niet meer zo bankable zijn als dat studio’s dachten. Zoals de laatste Pirates en Transformers film welke beide niet bepaald het succes van hun voorgangers konden evenaren. Aan de andere kant bleek Spiderman onder de vleugels van Marvel weer veel van de oude magie terug te hebben gewonnen en bleek Tom Holland de ideale man om de webslingeraar tot leven te wekken. Maar ook Thor onderging een transformatie waarbij we met Ragnarok de meest vermakelijke Marvel film tot nu toe kregen voorgeschoteld ( en wie had dat gedacht na 2 toch behoorlijk serieuze delen). Aan de andere kant werd het eindelijk gedurfd om Wolverine in een R-rated film te plaatsen met Logan en zowaar was de laatste met Hugh Jackman ook veruit het beste uit de Wolverine reeks. Ook de apen waren weer terug in de bioscoop waar Skull Island in mijn ogen een verschrikkelijke mislukking was werd the Planet of the Apes trilogie sterk afgesloten. Ook de Alien franchise kreeg nu officieel een vervolg/prequel welke helaas nergens ook maar deed denken aan de klassieke eerste twee delen. Maar ook op horror gebied kregen we best wat moois voorgeschoteld met onder andere Get Out, Raw, Train to Busan en niet te vergeten de geslaagde remake van It. Op animatie gebied werden we weer betoverd met Coco van Pixar, maar wist de Batman Lego Movie op en top vermaak te bieden net als Storks en Boss Baby trouwens. Op komisch gebied bleken de vrouwen het een tandje grover te kunnen doen na het succes van Bad Moms was daar dit jaar Girls Night Out, Girl Trip en uiteraard Bad Moms 2. En oh ja daar kwam dit jaar ook nog eens 4DX bij het al uitgebreide aanbod van zalen en filmbeleving. Maar goed, het wordt tijd om met het lijstje te gaan beginnen waarbij ik wel alvast de verschillende distributeurs wil bedanken welke dit diverse lijstje mogelijk hebben gemaakt.

 

12. The Edge of Seventeen

Zonder een grote release heb ik deze sterke coming of age film toch mee kunnen pakken. De jonge duizendpoot Hailee Steinfeld was de afgelopen jaren ook veel met zang bezig waarbij haar rol in de laatste twee Pitch Perfect films dan ook zeer goed paste. Wat mij bovenal is bijgevbleven was haar memorabele rol naast Jeff Bridges in True Grit welke haar ook een Oscar nominatie opleverde. Met The Edge of Seventeen streek zij haar eerste Golden Globe nominatie op en niet geheel onterecht. Als het buitenbeentje Nadine zit niets haar eigenlijk mee behalve dat zij een beste vriendin heeft. Wanneer deze het echter aanlegt met haar broer is de maat vol. De emotionele tocht waar wij als kijker in mee worden gesleurd zorgt net zo vaak voor een lach als voor een traan. Niet alleen het verhaal blijft tot het einde toe geloofwaardig ook  de tegenspelers (o.a. Woody Harrelson als leraar en Kyra Sedgwick als moeder Mona) stuwen Hailee en de film tot grote hoogte waardoor deze film absoluut niet tot het dertien in een dozijn gerekend kan worden.

11. Train to Busan

Waar je zou denken dat het ooit voorbij moet zijn met de zombiemania, kwam daar regisseur Sang-Ho Yeon met Train to Busan. Net als de klassiekers van George Romero wist Sang-Ho Yeon naast de angstaanjagende zombies ook maatschappij kritische thema’s in zijn film te verwerken. De Koreaanse hiërarchische samenleving krijgt er aardig van langs terwijl we er getuige van zijn dat een gescheiden vader zijn dochter in veiligheid probeert te krijgen van de zeer agressieve zombies welke hem en zijn mede passagiers te grazen proberen te nemen. Maar het gevaar komt niet louter en alleen uit die hoek. Een film welke je de stuipen op het lijf jaagt, je laat nadenken en mij in ieder geval ook nog eens wist te raken. Een topper!!!!!

10. Ron Goossens, Low Budget Stuntman

Twee films van Nederlandse regisseurs in mijn lijst dit jaar en Ron Goossens is wat dat betreft de eerste. Ik ben tot nu toe fan van elke film welke Steffen Haars en Flip van der Kuil op ons hebben afgevuurd en Ron Goossens is wat mij betreft de meest ambitieuze en meest gelaagde film welke zij tot op heden hebben afgeleverd. Naast dat de film lomp en grof is nemen de heren de Nederlandse film industrie zeer sterk op de hak met dank aan veel vooraanstaande acteurs, actrices en regisseurs uit dezelfde industrie. Wat voor mij de film echter net dat extra’s gaf is de fenomenale hoofdrol van Tim Haars, welke een ware transformatie onderging om de alcoholistische Ron Goossens te vertolken dankzij een machtig potje method acting.

9. Paterson

Soms hebben films iets poëtisch en soms zijn ze simpelweg poëtisch. Dit is het geval bij Jim Jarmusch zijn Paterson. Een rustige film welke draait om een busschauffeur welke dagelijks zijn rondjes rijd en daaruit inspiratie opdoet voor zijn poëzie welke hij eigenlijk alleen deelt met lieve en altijd creatieve vrouw. Jim Jarmusch laat het verhaal voortkabbelen op een manier dat ik alleen maar kon denken wat kan het leven toch mooi zijn al is het leven nog zo simpel. Adam Driver heeft wat dat betreft een fantastisch jaar achter de rug waarbij hij ook opviel in Martin Scorcese’s Silence, Steven Soderbergh zijn Logan Lucky en natuurlijk als Kylo Ren in Star Wars The Last Jedi. Zijn veelzijdigheid laat hij ook zien in Paterson waarbij overtuigend het titelfiguur vorm geeft.

8. Brimstone

Martin Koolhoven levert met Brimstone een compromisloze film af waar je tegen moet kunnen en tja dat ik wel. Dakota Fanning was een van de grootste kindsterren van de 21ste eeuw en god wat heb ik me aan haar geergerd in veel films. In Brimstone laat ze echter zien wel degelijk te kunnen acteren en dat grotendeels zwijgend. Tel daarbij een fantastisch acterende jonge Emilia Jones en een werkelijk angstaanjagende Guy Pierce. Het blijft toch apart dat Carice en Guy wat met elkaar kregen tijdens de opnames van deze film, maar daarvoor moet je de film kijken. Martin Koolhoven heeft een boel symboliek in de film verstopt en eerlijk is eerlijk je wordt niet echt vrolijk van deze film, maar indrukwekkend is deze zeker wel.

7. The Fury of a Patient Man

De Spaanse cinema zit in de lift en elk jaar laat ik mij met veel plezier verrassen met een paar titels uit die contreien. Dit jaar was ik echt onder de indruk van deze ijzersterke wraakfilm van acteur Raúl Arévalo (o.a. La Isla Minima) welke hij ook mede geschreven heeft. Na getuige te zijn geweest van een brute overval waarbij de chauffeur van de vluchtauto gepakt wordt gaat het verhaal verder wanneer deze man op het punt staat vrij te komen. Zijn vriendin en moeder van zijn kind heeft jaren op hem gewacht, maar komt vlak voor zijn vrijlating in contact met José. Deze driehoeksverhouding heeft verstrekkende gevolgen voor alle betrokkenen. De film heeft een rustige opbouw waarbij je als kijker plots bij de strot gegrepen wordt wanneer de film een andere weg inslaat. De vertolkingen zijn stuk voor stuk ijzersterk en Raúl bewijst hiermee ook een zeer getalenteerde regisseur te zijn.

6. American Honey

Heerlijk zijn die films die net even anders zijn en toch een verhaal vertellen welke zo uit het leven gegrepen zijn. Andrea Arnold leverde een paar jaar geleden al het sterke Fish Tank af en met American Honey verteld ze wederom een verhaal van een jonge vrouw welke haar plek probeert te vinden in de wereld. Hierbij wordt de film gedragen door de vrijgevochten en energieke Sasha Lane en een eindelijk weer eens fantastische Shia Labouf. Het verhaal van een groep jongere welke door Amerika zwerft en probeert geld te verdienen met het verkoop van tijdschriften is simpel. De invulling door de cast en de ijzersterke en ondersteunende soundtrack zorgen ervoor dat film ondanks een speelduur van ruim 160(!!!) minuten geen moment verveeld.

5. Raw

Als er een film was waarbij zijn reputatie vooruitgesneld was was dat wel Raw. De horrorverhalen van flauwgevallen mensen welke de gruwelijkheden van deze kannibalen film niet aan konden beloofde een gruwelijke film. Niets bleek minder waar, nou ja de film kent absoluut zijn gruwelijke momenten, maar het verhaal bleek veel subtieler. Raw bleek zowaar een hele sterke coming of age film te zijn waarbij de vormgeving en het acteerwerk ervoor zorgen dat de film mij en vele andere meer wist te raken door de impact van het kannibalisme dan door de gruwelijkheden an sich. Julia Ducournau bewees dit jaar samen met een handvol andere vrouwelijk regisseurs dat het vak absoluut niet alle door mannen gedomineerd hoeft te worden.

4. The Handmaiden

Veel ruimte voor niet Engelstalige films in mijn lijstje dit jaar en ook Azië is weer vaker vertegenwoordigd met het Koreaanse The Handmaiden na het boek van Sarah Waters. Chan-wook Park zal misschien altijd bekend staan om zijn meesterwerk Old Boy, maar met The Handmaiden leverde hij eerder dit jaar wel weer een pareltje af. Het verhaal met vele dubbele bodems blijkt voor zowel de kijkers als de karakters genoeg verrassingen te herbergen. The Handmaiden biedt spanning, humor, mysterie en erotiek en Chan-wook Park wist er een fantastische film van te maken met een cast welke stuk voor stuk in topvorm verkeert waarbij Tae-ri Kim een fantastisch debuut aflevert als Sook-Hee.

3. Get Out

Aangekomen bij de top 3 vinden we daar de derde horror titel in mijn lijstje en wat voor een!!!! Jordan Peele wist met Get Out vriend, vijand maar bovenal de kijker te verrassen. Deze mix van humor en horror waarbij ook nog sociaal maatschappij kritische thema’s in verwerkt zit voelt vanaf de eerste minuut fris aan. Het leuke is dat iedereen de film om weer andere redenen fantastisch vond. Natuurlijk is daar het racisme thema welke in mijn ogen godzijdank niet werd uitgemolken maar fantastisch bespeeld werd. Jordan Peele debuteert als regisseur, maar leverde een film af waar vele film makers zich aan zou vergalopperen. Met name de toevoeging van de humor welke af toe voor wat verlichting zorgt vond ik een groot pluspunt. Daarbij zitten er geen rare besluiten door karakters in de film verstopt. Met name hoofdpersoon Chris komt in zeer ongemakkelijke situaties terecht waarbij zeer logisch probeert niemand tegen het zere been te stoten en deze innerlijke strijd wordt fantastische overgebracht door Daniel Kaluuya, Get Out was een verrassing en een zeer terechte winnaar van de publieksprijs van het afgelopen Imagine Film Festival.

2. Baby Driver

De meeste swingende en ‘Fast’ movie van het jaar is toch deze film van Edgar Wright welke bij elke keer dat ik hem zie (5x tot nu toe) alleen maar sterker lijkt te worden. Edgar Wright wist in het verleden furore te maken met zijn three flavoured cornetto trilogie het fantastische doch geflopte Scott Pilgrim vs the World. Met Baby Driver dachten we een heist movie voorgeschoteld te krijgen met de jonge Ansel Elgort als Baby in de hoofdrol tussen het acteergeweld van Kevin Spacey, Jamie Foxx, Jon Hamm en Jon Bernthal. Wat we kregen was de meest swingende muzikale film van het jaar welke ook in de actiescenes zijn mannetje stond. De achtste Fast&Furious film was ineens een stuk minder fast na het zien van Baby Driver. Daarbij bleek dat Ansel zich geen moment liet wegspelen tussen de al die grote namen en was hij als Baby daadwerkelijk het middelpunt van de film. Wat Edgar Wright echter gedaan heeft met de muziek mag ronduit briljant genoemd worden. Want de hele film draait om de muziek waarbij de scenes inclusief de actie scenes op het ritme van de muziek gaan waardoor je als kijker ook bijna niet stil kan blijven zitten tijdens deze film. Na 5x kan ik alleen maar zeggen dat wanneer je deze film nog niet gezien hebt dat zeker moet gaan doen

1. Blade Runner 2049

35 jaar (!!!) na het origineel was daar eindelijk het vervolg op de klassieker van Ridley Scott. Ditmaal met Denis Villeneuve aan het roer was het afwachten of Blade Runner 2049  aan de hooggespannen verwachtingen kon voldoen en in tegenstelling tot zijn voorganger wel een succes aan de box-office zou worden. Wat dat laatste betreft bleek Blade Runner 2049 financieel niet bepaald winstgevend te zijn. Daar en tegen wist Denis wel degelijk een film te maken welke perfect aansluiten op het origineel.De hele feeling van het origineel komt ijzersterk over in beeld en geluid, zoals beeld en geluid eigenlijk in elke film van deze grootmeester een belangrijk aspect is. Daarbij weet hij mede dankzij de cast het verhaal net stukje extra diepgang te geven. Ryan Gosling blijkt de perfecte hoofdrolspeler te zijn als K en krijgt hier uitstekend tegenspel van Harrison Ford welke terugkeert als Rick Deckard. Nat als Ridley Scott heeft ook Denis Villeneuve ruimte gemaakt voor sterke vrouwenrollen. Met onder andere onze eigen Sylvia Hoeks als de keiharde en meedogenloze Luv, Robin Wright als K’s baas Luitenant Joshi en de oogverblindende Ana de Armas als Joi fungeren vrouwen absoluut niet als volgzame wezens. Blade Runner 2049 zie ik niet zozeer als beter of minder maar als gelijkwaardig aan zijn voorganger en was wat mij betreft een van de hoogtepunten nee wat zeg ik het hoogtepunt van 2018 in de bioscoop.

Het werd uiteindelijk een top 12, maar wel eentje waar ik weer met veel plezier aan terugdenk en daarbuiten is er natuurlijk veel meer moois uitgekomen wat mijn lijst niet gered heeft. Op naar 2018 waarbij er al weer veel moois op het programma staat zoals superheldenfilms, dino’s, spin-offs, sequels, remakes, Oscar kanshebbers en verrassingen welke we niet zagen aankomen. Dit jaar ga ik kijken hoe ik mijn werk en gezin nog beter kan combineren met de site en zo jullie kan blijven informeren over wat ik top of flop vind en uiteraard een berg acties waar we uiteraard achteraan blijven zitten.

Vanuit mij een mooi en knallend uiteinde toegewenst en op naar weer een prachtig filmjaar in 2018!!!!!!

film overzicht 2017

Een kleine toegift met dank aan Maurits van der Wal