Review Black Panther 2: Wakanda Forever

De Marvel film waar misschien nog wel het meest naar uitgekeken werd ware het niet dat de hoofdrolspeler Chadwick Boseman 2 jaar geleden kwam te overlijden aan de gevolgen van kanker. Dat zorgde natuurlijk voor een aantal uitdagingen aangezien iemand anders het stokje moest overnemen, er moest afscheid genomen worden van en er moet een verhaal verteld worden van een nieuwe vijand welke bestrijd moet worden. We moeten namelijk niet vergeten dat dit uiteindelijk toch ook gewoon een superhelden film is.

Wakanda is in rouw vanwege het verlies van T´Chala, maar de koningin moeder en zus Shuri krijgen weinig tijd om dit verlies te verwerken. De wereld is op de hoogte van de waardevolle grondstoffen en iedereen wil er wat van hebben. Wanneer onderzoekers echter Vibranium ontdekken in de oceaan blijkt er meer te leven in de oceaan als alleen vissen. Zo blijken de bewoners van Wakanda niet de enige te zijn welke de kracht van Vibranium kennen. Namor, de leider van het onderwatervolk, is echter heel duidelijk dat hij niets moet weten van de mensen aan de oppervlakte. Sterker nog hij wil de gehele wereld de oorlog verklaren en hij gaat over lijken om Wakanda zover te krijgen om met hem mee te vechten. Kan er een nieuwe Black Panther opstaan om de strijd aan te gaan en Wakanda te verdedigen?

Het blijft een lastig iets om een franchise voort te zetten terwijl de hoofdrolspeler is weggevallen door zo iets tragisch als een slepende ziekte. Om te beginnen hebben Disney en de makers hier ruim aandacht aan gegeven om Chadwick Boseman te eren. Want hoewel niet in beeld (op herinneringen na) wordt er vaak genoeg naar hem gerefereerd en opent de film met het moment waarop de cinematische wereld T´Chala verliest. Hierna moet er toch een verhaal verteld worden en wordt het voor de kijker snel duidelijk dat er een waardige nieuwe vijand is opgestaan met Namor, gespeeld door Tenoch Huerta Mejia. Met Namor zet Marvel weer een schurk neer met een achtergrondverhaal welke ook de nodige sympathie opwekt. Wat de film echter echt zijn waarde geeft is de rol van Letitia Wright als Shuri. Waar zij in deel 1 het superslimme en grappige zusje was van Black Panther en dit in de Avenger films mocht herhalen, werd er in deze film iets heel anders van haar gevraagd. Zij weet de film met verve te dragen en zorgt ervoor dat er een nieuwe heldin opstaat welke ervoor zal zorgen dat Black Panther voorlopig nog wel een rol zal spelen in het Marvel Universum. Is alles dan koek en ei in dit vervolg? Nou, nee. Ondanks dat de film onderhoudend is en er genoeg spektakel wordt getoond is het verhaal niet het sterkste punt en op zich is dat niet vreemd. Waar met Chadwick Boseman je gewoon een held had gehad waarop je kon doorbouwen waardoor het verhaal met Namor en en politieke getrouwtrek met Everett Ross meer body had gehad. Nu moest er afscheid genomen worden van de oude Black Panther, een nieuwe moet geintroduceerd worden (met een bijna vergelijkbaar vraagstuk met hoe de kijker T´Chala leerde kennen in Civil War) en daarbij komen een nog oude en nieuwe gezichten bij met ieder hun eigen verhaal. Hierdoor voelt de film niet aan als een stabiel geheel en zijn er karakters welke niet de aandacht hebben gekregen welke zij wel verdiende. Danai Guirra weet weer te overtuigen als Okoya, maar net als de andere Gora Milaje krijgt haar rol niet de aandacht en afronding die het verdiende. Wakanda Forever is nog steeds een waardige opvolger maar kan direct ook gezien worden als een reboot waarbij de makers bij het volgende deel een nauwgezet verhaal kunnen vertellen zonder al te veel zijwegen ingeslagen hoeven te worden. Met Letitia Wright heeft de franchise in ieder geval een waardige vrouwelijke opvolger voor Chadwick Boseman, wie natuurlijk gemist wordt maar de makers hebben het eerbetoon richting hem smaakvol en goed gebracht en dat is ook waarom dit deel overeind blijft.