Review Blood Father

Mel Gibson is een apart verhaal zo in Hollywood. Waar hij in de jaren ’80 en ’90 weinig tot niets fout kon doen is het de laatste jaren best rustig geweest om zijn persoon. Nadat hij begin van de eeuw gorot scoorde met The Passion of the Christ (wat in mijn ogen een verschrikkelijke film was), ging het zowel persoonlijk als carrière bergafwaarts op een manier waar menig gevallen kindsterretje nog een puntje aan kon zuigen. De afgelopen jaren krabbelt Mel Gibson weer op en krijgen we (na tien jaar) later dit jaar de door hem geregisseerde Hacksaw Ridge. Maar nu dus eerst deze rauwe actiedrama.

Link is een voormalige alcoholist en crimineel dat zijn leven probeert te beteren terwijl hij AA meetings afgaat en tatoeages zet in zijn trailer. Hij krijgt op een dag een telefoontje van zijn verloren gewaande dochter die zijn hulp nodig heeft. Link twijfelt geen moment en vindt geluk in het feit zijn dochter te kunnen helpen. De problemen wat zij echter met zich mee brengt doen Link echter ook op het randje balanceren van terugvallen naar oude gewoontes.

Blood Father is in de basis een simpel verhaal over een vader die zijn losgeslagen dochter in veiligheid probeert te brengen. Een gegeven welke in vele B-films is uitgemolken in verschillende varianten. Blood Father weet echter aan de hand van Mel Gibson aan de middelmaat te ontsnappen. Link is een rol die Mel feitelijk op zijn ouder wordende lijf (60 jaar alweer) geschreven is. Een gevoelsmens wat getekend is door foute beslissingen in het leven, maar door het vuur gaat voor diegene waar hij om geeft. Mel Gibson weet van Link een figuur van vlees en bloed te maken wat een gevoel van medeleven opwekt. Het leuke is hierbij dat de chemie met Erin Moriarty die zijn dochter Lydia speelt goed werkt en regelmatig voor verlichtende humor zorgt. De actiescenes zien er goed verzorgd uit en de actie wordt lekker rauw in beeld gebracht. Daarbij zorgt de humor en de leuke moraliserende bijrol van William H. Macy voor wat verlichting en het gevoel dat de film zich zelf ook niet te serieus neemt. Regisseur Jean-François Richet bewees in het verleden met Assault on Presinct 13 en het tweedelige Mesrine al goed uit de voeten te kunnen met het actie/misdaad genre en met Blood Father voegt hij weer een titel toe welke het aanzien meer dan waard is.