Review Can You Ever Forgive Me?

Melissa McCarthy is een actrice waarbij geld of je houd van haar of totaal niet. Dat zie je ook in het wisselende succes van haar titels waarbij ze klappers afwisselt met flops. Ik persoonlijk kan haar bijna altijd waarderen en was dan ook zeer benieuwd om haar in een hoofdrol te zien in een drama/biopic waarbij het eens iet draait om lachsalvo’s.

Lee Israel is een biograaf welke alweer een tijd zonder succes zit. Bij haar uitgever wordt ze genegeerd en ook persoonlijk gaat het haar niet voor de wind. Wanneer zij uit noodzaak persoonlijke brieven van bekende schrijvers verkoopt komt zij erachter dat hier een lucratieve markt voor is. Aangezien zij als biograaf veelvuldig in het hoofd van haar onderwerpen zat kan zij natuurlijk zeer goed briefmateriaal typen welke als origineel beschouwd wordt. Zij komt tijdens deze periode in contact met Jack welke haar helpt met haar zwendel. Maar wat als de vervalsingen ontdekt beginnen te worden?

Met een biopic is het altijd belangrijk dat het eer doet aan het onderwerp en een inzicht geeft in de persoon in dit geval Lee Israel. Melissa McCarthy heeft deze hoofdrol volledig eigen gemaakt als de verbitterde Lee. Zij speelt vanaf minuut één zo natuurlijk waarbij zij een vreemde eend is binnen de auteurswereld en ook zeer duidelijk niet van plan is om zich aan te passen. De manier waarop Melissa alle facetten overbrengt en een gezonde dosis sarcasme erin gooit zorgt ervoor dat je als kijker volledig meegaat in het avontuur van Lee, want een avontuur is het. Melissa is al ijzersterk in haar eentje, maar de toevoeging van Jack (een fantastische Richard E Grant) zorgt ervoor dat er iets gebeurd. zowel op het scherm als in het leven van Lee. Richard E Grant heeft even zo vaak bewezen een fantastisch acteur te zijn als dat hij zich schuldig maakte aan een onvervalst potje overacting. Als Jack weet hij echter precies de juiste toon te pakken en de een tweetjes met Melissa zorgen voor breedste glimlach tijdens de film. Ja er valt inderdaad ook wel wat te lachen, al is het vooral zwarte en scherpe humor dat de toon zet en daar moet je van houden. Lee besluit voor zichzelf te kiezen en de manier waarop verdient misschien niet de schoonheidsprijs, maar aan de andere kant wie zou er nee zeggen als er zo zo een simpele mogelijkheid voor het grijpen ligt om geld te verdienen. Het sterke van de film is dat het nergens veroordeelt, maar vooral een verhaal verteld met veel aandacht voor de hoofdpersonages. Hierdoor zijn het vooral Melissa McCarthy en Richard E Grant die schitteren en niet voor niets beide een Oscarnominatie wisten binnen te halen. Het enige wat enigszins op de hak genomen wordt is het literaire wereldje waarbij de een nog voller van zich lijkt dan de ander en nog erger waarbij persoonlijke memorabilia als handelswaar wordt gezien. Marielle Heller weet de tijdsgeest (jaren 80) goed te vangen en de aankleding helpt daar ook uitstekend bij. Ikzelf was nooit bekend met de schrijfster Lee Israel, maar door deze film heb ik wel een beeld gekregen van de persoon aangezien ik nergens het gevoel had naar Melissa McCarthy te kijken. Mijn boodschap naar alle haters, en als ik social media een beetje goed gelezen hebt zijn dat er genoeg, is dat Melissa hier laat zien een top actrice te zijn en dat mensen niet zo moeten zeuren.