Iedereen heeft in zijn jonge jaren wel eens dromen gehad, dromen over grootse daden, over bekend worden, over het ontsnappen uit het gewone leven. De Masters gaat over zulke dromen en hoe deze in plaats van los te laten toch na te jagen. Al lijkt het een eeuwigheid geleden dat deze droom realiteit had kunnen worden.
Wat als één van je maten met jouw tekst een hit scoort en je daarna niet meer kent? In de hilarische komedie De Masters overkomt het Aziz (Mimoun Oaissa). Zijn rap crew De Masters weet nooit door te breken en jaren later hebben Aziz en zijn maat Marco (Ruben van der Meer) een slecht betaald baantje in een fabriek. Marco gokt liever in het casino dan op een comeback, maar Aziz is nog altijd van plan om een hit te scoren. Als zelfs zijn zoontje niet meer in hem gelooft en zijn ex hem de voogdij dreigt te ontnemen, is het alles of niets. De Masters moeten terugkomen! Het valt niet mee om de mannen enthousiast te krijgen; Lloyd (Willie Wartaal) is een paranoïde pizzabezorger en de brave Donny (Guido Pollemans) zit zwaar onder de plak bij zijn dominante vrouw. Maar Aziz krijgt ze zo ver om nog één keer met hem het podium op te gaan. En voor een hit gaan ze ver, heel ver.
Met hoofdrollen voor Mimoun Oaissa (welke tevens het script schreef) en Ruben van der Meer zou de Masters zomaar een recht toe, recht aan komedie kunnen worden, met heel veel grappen en pijnlijke momenten. En stiekem ben ik blij dat het dat niet geworden is, want op deze manier kun je veel meer met de hoofdpersonen meeleven en blijven de situaties veel herkenbaarder. Het verhaal heeft, naast het komische element, ook iets tragisch, waarbij de hoofdpersonen niet alleen hun dromen niet uit hebben zien komen, maar waar ze ook allemaal op een punt zijn gekomen waar ze helemaal niet willen zijn. Hierbij zorgt de situatie van Donny Guido Pollemans voor de meeste lachers en gênante moment ingegeven door zijn dominante vrouw (fantastisch neer gezet door Lies Vischdijk). De mannen overtuigen stuk voor stuk in hun rollen en Willie Wartaal, die hier zijn debuut maakt, weet zich staande te houden naast de drie ervaren mannen. Dit zal mede komen omdat hij, naast het acteren, ook een muzikale rol in de film speelt zowel voor als achter de schermen. De raps in de film gaan van kinderachtig beginnersmateriaal tot mooie gevoelige freestyles en ook de beats weten hierbij te overtuigen. Het is dan ook jammer dat het script op een paar punten toch tekort schiet, waardoor de serieuzere en dramatische aspecten van het verhaal rond Aziz niet tot zij recht komen. Ook wordt niet alles even mooi afgerond aan het einde, hierdoor blijft De Masters een beetje hangen tussen verschillende stijlen waar geen van alle 100% weet te overtuigen. De Master blijft echter wel een aangename zit en het thema over het najagen van verloren dromen zal menigeen aanspreken.