Tijdens het Imagine Film Festival heb ik veel films gezien en best wel wat aparte titels ook om eerlijk te zijn. Dhogs was daar een van en hoewel er alweer een maand overheen is gegaan is de film mij toch behoorlijk bij gebleven.
Dhogs verteld verschillende verhalen welke onlosmakelijk met elkaar te maken hebben. Van de vrouw welke achtervolgd wordt, een taxichauffeur, een man die een vrouw ontvoerd heeft, een eenzame man woonachtig in de bergen en een zonderling stel bij een pompstation. Al deze zonderlinge figuren komen komen op de een of andere manier met elkaar in aanraking en deze ontmoetingen zullen een bepaald effect hebben ieders bestaan maar bovenal op de kijker. Wat voor een effect? dat hangt ervan af in hoeverre je mee gaat in het verhaal. Regisseur Andres Goteira schreef een het script waarbij het de psyche van zijn karakters en die van de kijkers op de proef stelt. Met beklemmende shots weet hij de kijker meer dan eens te verrassen, sterker nog je gaat je steeds meer een voyeur voelen in de levens van andere. Het grappige is dat wanneer je een film kijkt je dit eigenlijk sowieso doet, echter krijgt de regisseur het in Dhogs voor elkaar om je hier echt bewust van te maken en je daarbij nog ongemakkelijk te laten voelen ook. De regisseur neemt de tijd voor alle verhalen en presenteert de verschillende karakters op zeer kenmerkende wijze. Ondanks dat er ogenschijnlijk weinig gebeurd gebeurd er toch veel, veel meer dan je in eerste instantie denkt. Zou ik deze film iedereen aanraden? Nee, want eerlijk is eerlijk niet iedereen houdt van een cultfilm welke zich niet makkelijk laat beschrijven en begrijpen. Sterker nog Andres gooit aan het einde elementen in de strijd welke de film in een geheel ander perspectief zet. Durf jij het aan? Dan staat je een bijzondere kijkervaring te wachten, eentje die het Imagine publiek ook verdeeld achterliet
