Dogman was een van de grote winnaars bij de laatste editie van Cannes met een prijs voor de hoofdrolspeler, de honden en een nominatie voor regisseur Mateo Garrone. Dit schept natuurlijk ook verwachtingen helemaal omdat regisseur ook verantwoordelijk was voor Gomorra, een van de beste maffia series ooit gemaakt.
Marcello is een gescheiden hondentrimmer/verzorger in een vervallen buitenwijk. Hij draagt ook regelmatig de zorg voor zijn dochtertje en valt goed bij de andere winkeliers in de omgeving. Het grootste probleem is Simoné, een voormalige bokser en crimineel. Marcello raakt langzamerhand steeds meer betrokken bij de zaken van deze losgeslagen crimineel waarbij zijn collega winkeliers steeds meer de dupe van worden. Wanneer Simone zijn zaak echter misbruikt worden de gevolgen voor Marcello wel heel groot. Weet hij uit de rgip van Simoné te blijven en zijn zaak en leven op de rails te houden?
Dogman vertelt op rustige wijze het verhaal van Marcello gespeeld door Marcello Fonte. Vanaf het begin weet je als kijker dat je te maken hebt met een tragisch figuur. Waar Marcello in eerste instantie niet eens zozeer sympathiek is ga je als kijker toch met hem meeleven naarmate hij steeds meer wordt meegesleept in de activiteiten van de agressieve crimineel Simoné. Het komt omdat Marcello iets onschuldigs heeft waarbij hij vooral geen problemen wilt en altijd de goede vrede wilt bewaren. Met name de stukjes samen met zijn dochter maken van hem een man van vlees en bloed. Het is dan ook niet raar dat hij overlopen wordt door de agressieve Simonè, een indrukwekkende rol van Edoardo Pesce. Hij maakt van de losgeslagen Simonè een angstaanjagend en indrukwekkend figuur waarbij het niet raar is dat hij menig ondernemer angst inboezemt. Door het rustige verloop ga je als kijker snakken naar de confrontatie waarbij Marcello eindelijk opstaat tegen de bruut. Tegen beter weten in want hoe kan de kleine Marcello het opnemen tegen de brute kracht van Simonè? De setting van het troosteloze slaapstadje werkt mee aan het toch deprimerende verhaal. Ook de wijze waarop de gemeenschap voor elkaar probeert te zorgen, maar ook hoe je er volledig buiten kan vallen is treffend in beeld gebracht. Regisseur Matteo heeft er goed aan gedaan om niet elk karakter helemaal te ontleden waardoor Dogman makkelijk in een hopeloos drama zou verzanden. Door de karakters te laten zijn wie ze zijn en hun natuurlijke spel wordt het verhaal echt en ga je als kijker mee in het verhaal. En Marcello is daarbij het stralende middelpunt als de kleine kleermaker(in dit geval hondentrimmer) die het opneemt tegen de reus.