bij de naam Dolittle moet ik direct terugdenken aan de Dr Dolittle films met Eddie Murphy in de hoofdrol. Films waarbij de makers vooral bouwde op de komische timing van de hoofdrolspeler en de dieren vooral het geheel van verbale humor moesten voorzien. Nu staat Robert Downey Jr niet bekend als een komiek pur sang, maar hij heeft in het verleden vaak genoeg aangetoond over komische timing te beschikken. Deze verfilming grijpt meer terug naar de versie uit 1963 waarbij Dr Dolittle ook een avonturier was, maar laat de liedjes (gelukkig) achterwege.
Dolittle lijdt een teruggetrokken bestaan nadat zijn geliefde Lilly nooit is teruggekeerd van een avontuur van zee. Er is weinig meer over van zijn lang geroemde dierenopvang. Totdat zowel een jongen als een meisje bij hem op de stoep verschijnen. Dolittle moet de koningin redden voordat deze komt te overlijden en heeft daarbij de hulp nodig van al zijn dierenvrienden om alle gevaren het hoofd te bieden.
Het tijdperk voor Iron Man is voorbij voor Robert Downey Jr en Dolittle is daarbij zijn eerste titel die uitkomt sinds de legendarische snap. Wat dat betreft laten de makers dit karakter verdacht dicht bij die van Sherlock Holmes en Tony Stark blijven. Dolittle is een avonturenfilm geworden met in het middelpunt Robert Downey Jr in de titelrol en hij leeft zich hierin lekker uit zoals we dat wel vaker van hem gewend zijn. Belangrijk is vooral de interactie met de dieren en in hoeverre dit overtuigd. Nou wees gerust, hoewel de karakters van de dieren totaal niet wordt uitgediept, en bij sommige had dit best wel gemogen, wordt Dolittle omringd door zo’n divers groepje karakters dat zij alles bij elkaar een leuke tegenspeler voor Downey Jr. Van dieren met fysieke beperkingen tot de vreemdste persoonlijkheid issues, de dieren zorgen veelal voor de glimlach voordat de grappen daadwerkelijk worden afgevuurd. Het is ook een verademing om te zien dat de dieren er nog realistisch als dieren uitzien ondanks alle menselijke trekjes. De Nederlandse versie is hierbij ook leuk genoeg voor jong en oud door de herkenbare stemmen en het goed vertalen van de grappen. Het verhaal ademt genoeg avontuur uit, echter is het jammer dat Michael Sheen veel te weinig screentijd krijgt als schurk, met name tegenover Robert Downey Jr had hier veel meer ingezeten. Dolittle is gewoon een leuke en avontuurlijke familiefilm geworden zonder scherpe randjes, dat maakt echter wel dat deze film meer indruk zal maken op de jongere kroost dan de ouders welke mee gaan om te kijken. Oja en voor ik het vergeet 3D voegt helaas weinig tot niets toe aan het geheel omdat ze het vooral gebruiken om diepte te creëren in plaats leuke effecten extra te benadrukken.