Review Don’t Breathe

Fede Alvarez wist drie jaar geleden een waanzinnig debuut af te leveren met de remake van Evil Dead. Waar velen vreesde voor weer een slap aftreksel van een klassieker gaf hij er zijn eigen draai aan en trakteerde de kijker op shocks en een paar iconische beelden welke de liefhebbers van het origineel met veel plezier terug zagen komen. Nu keert hij terug met een eigen verhaal en wederom geproduceerd door Sam Raimi (iets wat ook goed uitpakte bij de remake).

Rocky is een jonge vrouw wat zichzelf aan de zelfkant van de maatschappij terugvindt. Samen met haar vriend Money en gezamenlijke vriend Alex doen ze met regelmaat kraken om zo aan geld te komen. Rocky wil echter ontsnappen aan het treurige bestaan in Detroit en die kans lijkt zich te dienen in een ogenschijnlijke makkelijke kraak bij een blinde alleenstaande man met mogelijk een fortuin in huis. Maar zoals bij veel dingen is deze simpele kraak ook te mooi om waar te zijn.

Waar Fede Alvarez in Evil Dead met regelmatig los ging met het botte bijltje, gooit hij het bij Don’t Breathe vooral op het opvoeren van de spanning. Na de verplichte intro, waarbij we kennis maken met de drie jonge criminelen, gaat de film al snel naar de kraak toe. Hierbij moet gezegd worden dat Fede het zich alles behalve makkelijk heeft gemaakt, aangezien er al veel home invasion thrillers zijn gemaakt en herhaling al snel om de hoek komt kijken. De angstaanjagend goed acterende Stephen Lang en de setting van het huis wat nog een aantal geheimen biedt, zorgt voor menig zeer geslaagd schrikeffect. Jane Levy schittert net als in Evil Dead weer in de hoofdrol en blijkt wederom een sterke vrouwelijke rol in een angstaanjagende film te spelen. Hierbij moet gezegd worden dat haar karakter best pittig is om sympathie voor te houden. Dylan Minnette had ik het laagst ingeschat van de cast, echter wist hij mij positief te verrassen als het soort geweten van de film. Het geweten is sowieso wat er gaat knagen bij deze film, aangezien je als kijker moet gaan meeleven met inbrekers die een blinde man willen beroven. Fede heeft echter een aantal twists voor ons in petto welke toch voor een paar WTF momentjes zorgen en je doet beseffen dat wat je aan de buitenkant ziet niet altijd hoeft te kloppen. Fede maakt uitstekend gebruik van het claustrofobische sfeertje in het huis, in combinatie met het geluid en het licht, of liever gezegd het gebrek aan, om de spanning maximaal op te voeren en geeft daarbij geen van de karakters enige easy outs. Don’t Breathe is voor mij, ondanks het simpele uitgangspunt, een van de meest verfrissende en geslaagde horror/thrillers van het jaar.