Review Doof Kind

Afgelopen jaar won Doof Kind de publieksprijs op het IDFA 2017 en brengt Cinemien deze bijzondere documentaire uit in de bioscoop. Na het zien van de trailer was ik dan ook heel benieuwd naar dit intieme portret van een dove jongeman.

Tobias is doof, en niet doof geworden, maar doof geboren. In Doof Kind worden we meegenomen in zijn jeugd waarin hij opgroeide met een iets oudere broer Joachim welke wel kan horen. Tobias verteld op zijn manier hoe hij kijkt naar zijn opvoeding en hoe hij kijkt naar de wereld en zijn eigen toekomst. Hierbij komen de leuke, maar ook de minder leuke kanten van zijn jeugd aan bod. Het wordt al snel duidelijk dat Tobias zichzelf absoluut niet ziet als een slachtoffer. Nee, Tobias omarmd zijn leven en haalt er het maximale uit.

Doof Kind is een intiem portret welke inzicht geeft in het leven van een doof iemand. Het mooie hierin is dat gedurende de documentaire vooral Tobias aan het ‘woord’ is. Met veel enthousiasme verteld hij over het opgroeien met een horende broer, maar ook hoe het huishouden zich aan hem aanpaste waardoor iedereen gebarentaal leerde. Iets waar hij heel veel bewondering voor heeft. Tobias heeft het niet zo op gehoorapparaten namelijk. Het mooie is dat Tobias zelf aangeeft de makkelijke weg in veel dingen gekozen heeft. Van naar school gaan in Groningen, waar speciaal onderwijs mogelijk was, naar zijn werk als docent gebarentaal, iets waar hij natuurlijk mee is opgegroeid. Ook zijn periode in Amerika komt aan bod waarbij over grens is gaan studeren tussen mensen welke in een andere taal gebarentaal spreken. Dit was voor mij een indrukwekkend aanzicht waarbij studenten met elkaar aan het communiceren waren terwijl alles wat je hoort vogels en voorbij rijdende auto’s zijn. Een stille wereld zou je denken, maar Tobias gaat ook gewoon naar festivals zoals Lowlands waarbij hij geniet van de beats welke hij natuurlijk wel kan voelen. Ook de inzicht welke hij geeft op de doven gemeenschap en hoe zichzelf hierin ziet is zeer bijzonder. In het begin van de documentaire vraagt Tobias aan zijn vader en tevens regisseur Alex de Ronde of het wel een leuke en interessante film gaat worden met hem. Ik kan niets anders dan volmondig ja zeggen. Wat Doof Kind vooral laat zien is dat iedereen ondanks een beperking wel degelijk een vol en liefdevol leven kan leiden waarbij de omgeving kan zorgen voor acceptatie en het omarmen van de beperking waardoor iemand makkelijker zijn weg zal kunnen vinden en een plek veroveren in de maatschappij. Het sterke is dat Doof Kind nergens enige vorm van melodrama vertoond, sterker nog Tobias blijkt met zijn gebaren een echte grapjas te zijn wat er voor zal zorgen dat mensen eerder met een lach de zaal zullen verlaten dan met een traan.