Dunkirk, de verfilming van de historische militaire evacuatie van soldaten op het strand van Duinkerke (België) aan het begin van de tweede wereld oorlog. De film is geregisseerd door Christopher Nolan die zijn sporen heeft verdiend met films als Interstellar, Inception, Memento en The Dark Knight Triologie (Batman). Met deze kennis keek ik al maanden uit naar Dunkirk en hoe Christopher Nolan om zou gaan met een realistischere setting dan zijn vorige films. De gehele film gaat over de evacuatie zelf vanuit 3 verschillende perspectieven: Het strand, op zee en in de lucht. 400.000 geallieerde soldaten uit België, Frankrijk en Groot Brittanië wachten op het strand om gered te worden terwijl ze aangevallen worden door de Duitsers die ze ingesloten hebben.
De drie perspectieven/locaties geven uiteindelijk de gehele gebeurtenis weer. Hier ligt de nadruk op, de gebeurtenis en de oorlog an sich. Minder op de belevenissen van 1 specifiek persoon. Dit komt doordat je vanaf seconde 1 in de oorlog zit. Er is geen 30 minuten durend begin waarin we een soldaat en zijn gezin leren kennen voordat hij/zij vertrekt richting het front. Dunkirk begint met de gestrande soldaten op het strand waarbij je wordt meegezogen door wat je ziet. Er wordt een bijna hypnotiserende manier van storytelling gebruikt door de kijker alles te laten beleven in plaats van dat deze alles verteld krijgt. De ellende, de hopeloosheid en de angst van de soldaten wordt getoond in een adembenemende en tegelijk verschrikkelijke omgeving. En niet doordat een soldaat tegen een andere soldaat zegt hoe bang hij is (show, don’t tell). Het wordt getoond met een angstaanjagend realistische blik.
De evacuatie wordt in ‘de lucht’ mogelijk gemaakt door Engelse piloten die luchtsteun proberen te geven aan de gestrande soldaten en schepen. Tom Hardy speelt een pilot genaamd Farrier die in gevecht raakt met Duitse piloten. Deze scenes zijn meeslepend en lijken realistisch. Er zijn geen explosies ter grote van een atoombom bij het neerstorten van één vliegtuig of geen Star Wars achtige ‘beam kogels’. Het voelt rauw en realistisch. Dit gecombineerd het prachtig camera werk met wijde stabiele shot van de gebeurtenissen, afgewisseld met close-ups binnenin het vliegtuig van Farrier. Burgers steken het kanaal over met schepen om de soldaten te helpen. Hierin worden Mr Dawson (Mark RyLance), zijn zoon Peter (Tom Glynn-Carney) en leeftijdgenoot George (Barry Keoghan) gevolgd richting de oorlog. Onderweg pikken ze een marinier van een gezonken U-boot (Cillian Murphy) op die in shock is. De evacuatie wordt vanuit deze perspectieven afwisselend belicht en zorgt voor perfect samen smeltend geheel wat resulteert in de beste film van het jaar zover.
Dunkirk is een meeslepende film die een waar genot is voor het oog. Alles wat je ziet voelt echt aan. Dit komt voornamelijk door de gekozen manier van vertellen maar ook door de goede performance van de cast. De cast moet voornamelijk door non-verbale communicatie hun emoties overbrengen. Hierin verdient Tom Hardy, waar zijn non-verbale communicatie enkel uit de uitdrukkingen in zijn ogen bestond (door zijn piloten masker) een speciale vermelding. Ook speelde Mark Rylance zijn rol uitzonderlijk goed door het gevoel wat hij erin legde. Het waren geen acteurs die een rol speelde maar zij werden een normale burger en een piloot tijdens de tweede wereldoorlog.
De gehele flow van de film voelde foutloos begeleidt door Hans Zimmer zijn score. Alles wat je zag had een doel en zorgde ervoor dat je meer geboeid raakte. Gedurende de hele film voel je een bepaalde urgentie die de spanning en de emotie krachtiger maakt. Er was geen saai of nietszeggend moment. Iets wat me de tweede keer pas opviel was de volgorde van het verhaal, schakelend tussen de 3 perspectieven wordt het verhaal niet helemaal chronologisch verteld. Dit vond ik een zeer opvallende keuze maar dit geeft de film wel een extra touch en maakt het typisch Nolan.
De manier waarop Dunkirk gemaakt is voelt zo natuurlijk en daardoor is het lastig om te benomen wat er goed aan is. Wat absoluut niet moeilijk te benoemen is de score van Hans Zimmer. Zijn sound is bijna gedurende de hele film te horen en is hypnotiserend en prachtig tegelijk. Vaak is het achtergrond geluid wat je niet direct door hebt tot het naar een climax opvoert en al het bovenstaande versterkt.
Combineer de belevende manier van vertellen en visuele weergaven van Christopher Nolan met de uitstekende cast en groot opgezette productie afgewerkt met de prachtige muziek van Hans Zimmer en je hebt Dunkirk. Dit maakt voor mij Dunkirk de beste film van 2017 tot nu toe.