Review Event Horizon

Toen ik tijdens mijn studententijd op kamers woonde zei mijn huisgenoot: ’Pas ik heb echt een zieke horrorfilm gezien, waar mijn nekharen nog van overeind gaan staan’. Event Horizon was al een paar jaar oud en ondanks de aanwezigheid van een paar grote namen (Sam Neill en Laurence Fishbourne) had ik hem destijds links laten liggen. Die avond ging ik samen met hem ervoor zitten en ja ik heb zelden zo ongemakkelijk naar een film gekeken. Nu vele jaren later en ook een flinke tijd nadat ik de film voor het laatst gezien heb past deze natuurlijk uitstekend bij ons Halloween thema. Wat schetste mijn verbazing? De film had een waardeloze IMDB Metascore van 35, maar gelukkig een redelijke 6,7 IMDB score van de fans. Ik ging er dus toch maar eens voor zitten na een zeer gezellig team uitje.

Event Horizon was het schip dat ruimtereizen voor de mensheid een nieuwe dimensie moest geven. Echter verdween het schip een paar jaar geleden en men beschouwde het als verloren. De Crew van de Lewis & Clarke worden erop uit gestuurd wanneer De Event Horizon uit het niets weer verschijnt. Samen met de ontwerper Dr. William Weir gaan ze onderzoeken wat er gebeurd is om vervolgens het schip te bergen. Eenmaal op het schip blijkt niet alleen dat de voormalige crew dood is, maar dat er ook vreemde en gruwelijke dingen zijn gebeurd. De crew onder aanvoering van kapitein Miller zet alles op alles om zelf wel levend van het schip te komen.

Het was zoals gezegd even geleden dat ik deze had gezien en vaak is het dat wanneer je een film terugkijkt hij niet meer de indruk achterlaat als destijds. En ondanks ik de film in de trein aan het kijken was zat ik weer snel in de film. Tuurlijk is het verhaal redelijk voorspelbaar, maar het predicaat horror zorgt er toch al vaak voor dat je weet dat er stront aan de knikker is. Met Event Horizon is het niet anders. Het helpt hierbij dat het schip met zijn Gothische bouwstijl al snel een goede vervanger is voor een spookhuis. De cast, bestaand uit stuk voor stuk ervaren acteurs, weten wel raad met hun personages, waarbij ieder zo zijn eigen geheimen met zich meedraagt. Ik persoonlijk ben al jarenlang fan van Laurence Fishburne en ook hier staat hij weer zijn mannetje als kapitein Miller. De een tweetjes met Sam Neill zorgen er ook voor dat het geheel meer tot leven komt wanneer redenatie en de onwerkelijke dingen die gebeuren steeds meer met elkaar gaan botsen. Het camera werk vergroot het claustrofobische sfeertje op het gigantische schip en de gruwelijke make-up werkt zeer effectief. Ook de montage waarin af en toe de meeste gruwelijke beelden de revue passeren werken uitstekend om het naargeestige sfeertje te vergroten. Het was zonder dollen zeker 10 jaar geleden dat ik deze voor het laatst gezien had, maar nog altijd blijft dit een van mijn favoriete in het ruimte horror genre.