Titel nr3 van the Welcome to the Blumhouse serie is Evil Eye, met weer een uniek verhaal. Ditmaal heeft het verhaal een bovennatuurlijke inslag waarbij de Indiase cultuur een belangrijke rol speelt.
Pallavi is een 29 jarige vrijgezelle Indiase vrouw in Amerika. Haar moeder zou haar graag al getrouwd zien en probeert haar dan ook al regelmatig te koppelen aan indiase mannen. Wanneer Pallavi weer eens op weggaat naar zo’n blind date komt ze tijdens het wachten Sandeep tegen. Sandeep blijkt een succesvolle vrijgezel te zijn en de twee hebben direct een goede klik. Wanneer zij haar moeder verteld dat zij misschien nu toch de liefde heeft gevonden blijkt deze ineens heel sceptisch te zijn. Nare nachtmerries doen de moeder ervan overtuigd raken dat Sandeep het kwaad hetzelfe is. Waar moeder en dochter eerst heel close waren drijft de relatie tussen Pallavi en Sandeep een wig tussen de twee. Kok het huwelijk tussen haar ouders komt onder druk te staan. Wanneer een stukje duister verleden van haar moeder aan het licht komt verklaart dat een hoop en lijkt alles goed te gaan komen.
Het lijkt een terugkerende issue te zijn bij alle films (tot nu toe) van Welcome to the Blumhouse. Ze zijn duidelijk gemaakt door talentvolle filmmakers, welke een spannende twist weten te geven aan familiedrama’s. Maar net als bij The Lie en Black Box gaat het verhaal niet diep genoeg de materie in. Zo wordt er veel gerefereerd naar Indiase cultuur en geloof, echter had hier veel meer uitgehaald kunnen worden. Het blijft bij het benoemen en dat is jammer. De manier om van drama iets duisterders te maken is om het naargeestiger te maken en de hoofdpersonen steeds dieper weg te laten zakken in de misere. Ook in Evil Eye gebeurd dit maar gedeeltelijk en moet je het als kijker doen met de nachtmerries van de moeder en het enigszins voorspelbare finale. Gelukkig is daar Sarita Choudhury welke wel weet te overtuigen als moeder Usha. Ze weet de angst en frustratie goed over te brengen, maar omdat er geen bewijs is voor angst frustreert ze haar dochter en ook de kijker. Hierin ligt de kracht van deze film welke door mij wel als minste uit de serie is beoordeeld. Tip voor Blumhouse met dit soort films is om de filmmakers te pushen het maximale uit een verhaal te halen want soms is less gewoon ook echt less.