Free Fire is een misdaad film gesitueerd in de jaren ’70 met een uitstekende cast met aan het roer Ben Wheatley. Hoewel ik vorig jaar maar deels tevreden was over High Rise, welke ook vertoond werd tijdens het Imagine Film Festival.
Op een donkere avond wordt er in een loods een wapendeal opgezet. Hierbij heb je de kopers, de verkopers en de bemiddelaars. De kopers, een groep Ierse militanten, zijn kritisch maar redelijk tevreden met het koopwaar. De verkopers zijn echter wel van het soort dat maar matig te vertrouwen is. Wanneer handlangers van beide partijen een verleden blijken te hebben slaat al snel de vlam in de pan en ontaard de deal in een ordinaire shoot out waarbij twee partijen elkaar naar het leven staan en er zelfs een derde partij zijn intrede doet.
Het verhaal van Free Fire heeft weinig om het lijf met een wapendeal welke fout afloopt. Wat deze film moet maken en wat ook in de trailer te zien was zijn de dialogen, de karakters en de actie. Laat ik beginnen met de karakters. De cast zit boordevol talent wat er voor zorgt dat de enerzijds stereotype karakters toch genoeg charme meekrijgen en geloofwaardig blijven. Ook is de cast ervoor verantwoordelijk dat de komische dialogen niet te gemaakt overkomen en dat er genoeg te lachen valt. De opbouw is leuk en je hebt als kijker al snel door waarop de deal stuk gaat lopen en zodra de schoten beginnen lijkt de film goed los te gaan. Lijkt is hierbij het juiste woord. Ben Wheatley blijft de focus op de dialogen houden en het regelmatige rondkruipen van alle betrokkenen waardoor het tempo uit de film verdwijnt. Sterker nog, ondanks zijn speelduur van knap 90 min voelt Free Fire toch enigszins langdradig aan. Ben Wheatley vergeet het gaspedaal echt in te trappen waardoor het tempo te vaak wegebt. Het is aan de cast te danken die met hun leuke vertolkingen ervoor zorgen dat de film het aanzien waard blijft. Ook de aankleding ziet er strak uit ware het niet dat de enige verwijzing is naar de 70’s het tijdstip waarin deze film zich afspeelt.
Het is nu de tweede keer dat ik een tempo versnelling in een Ben Wheatley film mis. En waar ik hem dat bij High Rise nog enigszins kon vergeven kan ik dat bij Free Fire niet.