Review Ghostbusters: Afterlife

33 jaar na Ghostbusters 2 is daar eindelijk een vervolg en geen reboot zoals in 2016. En hoe mooi regisseur Jason Reitman, inderdaad de zoon van Ivan Reitman regisseur van het origineel, schreef en regisseerde dit deel wat het toch iets bijzonders geeft.

Callie is een alleenstaande moeder van twee kinderen welke maar moeilijk de eindjes aan elkaar kan knopen. Wanneer zij plotseling bericht krijgt dat haar vader, die ze al jaren niet meer heeft gezien, is overleden en haar een boerderij met land in de middle of nowhere heeft achtergelaten. Wanneer ze met haar kinderen daar aankomt blijkt het een echt slaapstadje te zijn wat alleen heel mysterieus regelmatig last heeft van aardbevingen en dat haar vader daar ook geen vrienden had. Haar dochter komt echter stukje bij beetje achter de waarheid en de verbinding die het gezin heeft met de originele Ghostbusters.

Ghostbusters Afterlife zal niet te boek gaan als super origineel aangezien voor de kijkers vanaf minuut 1 duidelijk is waar het verhaal naartoe werkt. Waar volwassen geleerde in de eerste Ghostbusterfilms en de reboot de helden waren, nemen nu de kleinkinderen van een van de originele Ghostbusters het stokje over. Dit stukje nostalgie zorgt ook voor een feest der herkenning van fans van het eerste uur. Het mag dan ook geen verrassing heette dat de film vol met Easter eggs zit. Jason Reitman had anders dan zijn vader minder ervaring met grotere producties en stond vooral bekend om zijn kleinere indi -hits als Juno en Up in the Air waar hij wel mee wist te scoren. Een verhaal opbouwen kan hij wel en dat laat hij ook zien met deze Ghostbusterfilm waarbij de kijker ook wat geduld zal moeten hebben. Verwacht geen overdaad aan spoken en ook qua horror valt het met dit deel alleszins mee. Qua humor scoort de film echter goed met wat slapstick, maar ook met droge woord grapjes. Het helpt daarbij dat het gezin van Callie met haar dochter en zoon realistisch en goed overkomt. Finn Wolfhard en Grace McKenna werken als broer en zus met ieder hun eigen problemen. Of dat gaat om gierende hormonen waardoor hij achter een meisje aan gaat of het feit dat zij door bijna niemand begrepen wordt, iets waar kleine geniën vaker last van hebben. Met de andere jeugd welke zich bij hen voegt krijg je bijna een Goonies achtig gevoel gezien het avontuur wat zij beleven. en dat is het grote verschil met Ghostbusters 2 en de reboot uit 2016 dit deel heeft weer een hart gekregen waardoor je als kijker veel meer wordt meegenomen in het verhaal ondanks dat op meerdere vlakken dit een herhaling van zetten is. Jason Reitman weet dankzij het familie thema toch zijn eigen stempel op de film te drukken waardoor deze formule film toch boven de grijze middenmoot uitstijgt. ER zitten genoeg Easter eggs verstopt in de film waardoor het voor fans van het eerste uur een feest der herkenning is. Op het einde (blijf zeker zitten voor de aftercredit scene’s) wordt de kijker nog verrast en kun je alleen concluderen dat deze Afterlife zowaar weer leven in de franchise geblazen heeft. Ghostbusters Afterlife is misschien niet vernieuwend en weet ook niet zozeer te verrassen, maar door de juiste insteek weet de film wel dicht bij het origineel te komen qua feeling en dat zal voor menigeen genoeg zijn om weer te denken Who you gonna call?