Review Happy Death Day 2U

In 2017 werden we verrast met Happy Death Day, een verrassende komische thriller welke het slasher genre combineerde met de Groundhogday formule. Gezien het succes kon een vervolg niet uitblijven, maar hoe hadden de makers dat voor ogen en hoe houden ze het verrassend en fris? Deze week was er de speciale voorpremiére in Pathé de Munt te Amsterdam.

Tree Gelbman is eindelijk wakker wakker geworden op een nieuwe dag, wanneer Ryan de huisgenoot van haar nieuwe vriend Carter in een loop vast lijkt te zitten en elke keer sterft door de gemaskerde moordenaar. Tree schiet hem met behulp van haar opgedane kennis te hulp, maar komt er daardoor ook achter wat de ware reden was van haar sterfdag welke maar niet ophield. Maar of ze hier nou zo blij mee moet zijn….. Tree gaat opnieuw met Carter de strijd aan om uit een loop te komen ditmaal met behulp van Ryan en zijn klasgenoten.

We hebben de samenvatting maar even wat vager gehouden waardoor een verrassingen bewaard blijven voor tijdens het kijken. De twists zijn leuk in het verhaal verwerkt en zorgen met name in het eerste deel van de film fris en vlot aanvoelt. Met name omdat alles waar hoofdpersoon Tree en wij als kijkers vanuit gaan anders blijkt te zijn en dit zorgt voor een leuke dynamiek en behoorlijk wat humor. Tijdens de tweede helft van de film zakt het tempo even helemaal weg wanneer het verhaal zich gaat focussen op Tree en haar persoonlijke sores. Hierdoor wordt het op een gegeven moment behoorlijk melodramatisch. Gelukkig is de finale weer vol humor, spanning en tempo. Hierdoor kent de film een net als deel 1 een bevredigend einde. Een vervolg was na het daverende succes natuurlijk onvermijdelijk, helemaal omdat Blumhouse zijn producties altijd laag houdt qua kosten. Helaas schiet schrijver en regisseur ook een paar keer goed mis in dit vervolg. Waar hij echter wel aan vasthoudt is een zeker vorm van continuïteit waardoor het een feest van erkenning blijft voor de fans. De humor is weer sterk, hoewel de spanning een stuk minder is dan bij het eerste deel. Jessica Rothe red daarbij weer veel door zich vol overgave in de rol van Tree te duiken. Wat mij betreft mogen de makers het verhaal nu als rond beschouwen en niet er proberen nog een deel uit te persen.