Review Ik wil gelukkig zijn (Nu ook via www.filmthuis.nl te zien)

Een gedramatiseerde documentaire over een van de meest markante toneelverschijningen van de 20ste eeuw, wiens naam altijd met toneel verbonden zal blijven door onder andere het De La Mar Theater in Amsterdam.

Ik wil gelukkig zijn is het lijflied van Fien De La Mar, dat ze ten gehore bracht in de Nederlandse speelfilm Bleeke Bet uit 1934. Het bleek een rode draad in haar leven te zijn, want ondanks haar grote successen bleek gelukkig zijn een van haar grote uitdagingen. De documentairemaakster vertelt Fien haar verhaal vanaf haar jeugd, waar ze opgroeide in het artiestenbestaan, waar haar vader en grootvader successen vierde. We volgen haar in de jaren ’30, waar ze grote successen vierde, maar ook dat haar persoonlijkheid haar parten speelde en haar comeback na de 2de wereldoorlog, waar ze tijdens de oorlog nog het geluk vond in haar grote liefde Peter Grossouw met wie ze trouwde. Om uiteindelijk te eindigen als de gevallen artieste, die, na meerdere zelfmoordpogingen, treurig en uit de spotlights tot haar einde komt.

De naam De la Mar staat bij mij gelijk aan theater, vanwege het mooie theater in het centrum van Amsterdam. Die dankzij Joop van den Ende behouden is gebleven en volledig verbouwd en nog vele jaren mee kan. Maar de naam De la Mar komt toch ergens vandaan en deze geschiedenis wordt door Annette Apon uit de boeken gedaan in deze documentaire. Haar opzet van origineel beeldmateriaal combineren met opnieuw ingesproken teksten die over Fien gingen geven een beeld over deze toch wel fascinerende vrouw. Is het een volledig beeld? Nee, en dat wordt tijdens de documentaire zelf eigenlijk al duidelijk. Ligt dat heel erg aan de maakster? Nee, want er is gewoon simpelweg teveel te vertellen over deze vrouw die een zeer turbulente carrière en leven gehad heeft met hoogte- en dieptepunten. Wat de Annette wel voor elkaar krijgt is de aandacht te vestigen op deze icoon, wie veel meer aandacht verdiend dan deze documentaire van iets meer dan een uur. Het oude materiaal is mooi gerestaureerd en verwerkt wat toneel en filmgekken (?!?!?!?!) een beeld geeft van ouderwetse film en toneel. De gesproken teksten, ooit door collega’s en naasten uitgesproken, gaven een beeld van de persoon, maar vooral van hoe haar omgeving haar zag. Fien De la Mar was een graag geziene acteer en zangtalent en wist generaties te betoveren op toneel en film, maar was tegelijk een markantfiguur wie in die mate de aandacht opeiste zoals alleen een diva dat kan. De grote vraag aan het einde is dan ook hoe is ze zo geworden, hoe was haar leven met haar man Peter met wie ze voor een periode wel gelukkig was en wat was haar eigen beeld over haar carrière? Ik wil Gelukkig zijn is geslaagd in zijn opzet om Fien weer in de spotlights te krijgen, maar weet helaas niet een volledig beeld te schetsen of dit komt door een gebrek aan materiaal of dat de speelduur te kort was laat ik in het midden.

Filmthuis