David O Russel is wat je noemt een echte acteurs regisseur. Met The Fighter, Silver Linnings Playbook en American Hustle wist hij maar liefst 10 acteer nominaties te scoren, waarbij er 3 acteurs/actrices ook daadwerkelijk met het beeldje naar huis gingen. Zelf is hij echter, ondanks 5 nominaties, altijd met lege handen blijven staan. Nu gaat hij voor de derde keer aan de slag met het trio Jennifer Lawrence, Bradley Cooper en Robert De Niro. Het verraderlijke hierin is dat bij American Hustle het sprankelende van hun eerste samenwerking weg was, dus was het zaak deze nu terug te vinden.
Joy vertelt het verhaal van Joy (Jennifer Lawrence), wat vertelt wordt door haar Oma (). Joy was als kind een creatieve geest, die hield van het dingen maken. Tijdens de break up van haar ouders is dit ergens verloren gegaan en is zij een gewoon modaal leven gaan leiden volgens het boekje. Echter zit haar leven niet bepaald mee, nu zij als volwassene gescheiden is en moeder van 2 kinderen woont zij in huis met haar beide gescheiden ouders en haar ex-man. Op een dag komt zij met een uitvinding en weet via de vriendin van haar vader genoeg geld bij elkaar te krijgen om het op de markt krijgen, maar de weg naar succes zal niet gemakkelijk gaan en de obstakels lijken steeds meer onoverkomelijk te worden.
Joy is gebaseerd op waargebeurde feiten en geïnspireerd door sterke vrouwen. Sterke vrouwenrollen zijn altijd al een speerpunt geweest in de films van David O Russel en ook nu weer laat hij hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence schitteren in de hoofdrol, maar daar houdt het positieve van deze film zo een beetje mee op. Ja, de acteurs acteren voor de rest overtuigend, maar het verhaal en hoe het verteld wordt weet geen moment te overtuigen. Ten eerste wordt het begin vertelt door de Oma van Joy, een vertelwijze die niet stoort, maar ook niet constant gehanteerd wordt waardoor dit een gimmick lijkt welke maar half benut word en dus volledig overbodig is. Hoewel Joy overtuigend wordt neergezet door Jennifer Lawrence bekruipt de gehele film mij het gevoel dat zij eigenlijk te jong is voor de hoofdrol. David O Russel lijkt hiermee teveel gericht te zijn op het gebruiken van zijn vaste trio, Bradley Cooper, Jennifer Lawrence en Robert De Niro, dan dat hij een inspirerend verhaal over 4 generaties van vrouwen verteld, want dit verhaal verteld slechts het verhaal van één van hen. Joy wordt gered door de acteerprestaties, maar ook deze kunnen niet verhullen dat David O Russel wat betreft het verhaal en uitvoering het spoor bijster is. Misschien de volgende keer met een nieuwe groep acteurs werken waar hij een nieuwe klik mee maakt, want de acteurs doen nog steeds hun ding, maar hij lijkt te denken dat dat voldoende is.