Review Last Night in Soho

Regisseur Edgar Wright behoort al een aantal jaren tot mijn favoriete filmmakers. Met titels als o.a. Shaun of the Dead, Scott Pilgrim vs the World en Baby Driver heeft hij al behoorlijk wat veelzijdige en vermakelijke films gemaakt. Met Last Night in Soho gooit hij het over een andere boeg. Ondanks dat hij met Shaun of the Dead al op de horror tour ging beloofd Last Night in Soho een stuk serieuzer van aard te zijn.

Eloise is opgegroeid bij haar oma in een klein plaatsje op het platte land wanneer ze naar Londen vertrekt om haar grote droom na te jagen. Zij is namelijk toegelaten op de mode afdeling van de Kunstacademie. In Londen heeft zij moeite haar plek te vinden op school en al snel vind ze een nieuwe kamer buiten de studentenflat waar ze eerst woont. In haar nieuwe kamer gebeurt er ’s nachts wat vreemds. Alsof haar grote droom uitkomt belandt ze in het Londen van de 60’s waar in de huid kruipt van ene Sandie die als Zangeres haar droom najaagt. Waar Eloise eerst helemaal tot leven komt bij elk bezoek aan de jaren 60, worden de ervaringen steeds duisterder. Het wordt voor Eloise alleen steeds moeilijker om aan die realiteit te ontsnappen.

Edgar Wright gooit het met Last Night in Soho duidelijk over een andere boeg in vergelijking met zijn vorige films. Waar deze vaak bol stonden van stijlvormen en humor om ook de meest duistere situaties te verlichten is deze film een stuk serieuzer van toon en is de humor praktisch niet aanwezig. Wie een soort Shaun of the Dead verwacht komt bedrogen uit, maar of dat zo slecht is? Wat betreft de stijlvormen weet Edgar Wright ons fantastisch mee te nemen naar de 60’s door middel van kleurrijke beelden aankleding en swingende muziek wordt je als kijker net als hoofdpersoon Eloise opgeslokt. Wanneer Eloise eigenlijk verslaafd raakt aan de 60’s neemt het geheel een duisterde wending en wordt de spanning mondjesmaat opgevoerd. Geen zombies maar geesten en visioenen van een bloedige moord. Het leuke is dat Edgar ons best wat verrassingen voorschoteld en probeert weg te blijven van de standaard clichés. Helaas hoorde hier de verplichte love interest niet bij. Michael Ajao doet het niet eens onaardig als de enige goeie kerel in het verhaal en love interest van de hoofdpersoon. Maar dat hij alles slikt wat zij allemaal meemaakt is toch een tikkeltje vergezocht. Laat dit in mijn ogen dan eigenlijk het enige minpunt zijn van de film. De film duurt bijna 2 uur maar voelt nergens langdradig aan en dat is te danken aan met name de 2 twee jonge hoofdrolspelers Tomasin Mackenzie en Anya Taylor Joy welke stralen als Eloise en Sandie. Tomasin weet goed de transformatie over te brengen van jonge onzekere plattelands meisje naar zelfverzekerd naar radeloos wanneer zij oachtervolgd wordt door angstaanjagende visioenen. Anya overtuigd als een femme fatale welke in de 60’s haar dromen achterna jaagt. De 2 dames worden geflankeerd door een sterke supporting cast bestaande uit Matt Smith, Terence Stamp en Diana Rigg (in haar allerlaatste filmrol) Het verhaal loopt lekker door en weet zelfs te verrassen. Last night in Soho is misschien niet Edgar Wright zijn beste werk maar is zeker geslaagd dankzij de sterke cast, de prachtige vormgeving en muziek, maar bovenal omdat het meeste wat Edgar Wright gewoon werkt waardoor deze film gewoon garant staat voor een spannend filmavondje.