Regisseur Andrey Zvyagintsev wist een paar jaar geleden al indruk te maken met Leviatan welke ook voor een Oscar genomineerd was en wonderwel niet won. Nu heeft hij weer een film afgeleverd welke afgelopen jaar al de nodige nominaties en prijzen heeft binnen gehaald. Zo won hij op Cannes de prijs voor beste regie en was deze film ook genomineerd bij de Golden Globes en de BAFTA’s.
Loveless vertelt het verhaal van Zhenya en Boris welke op het punt staan te scheiden. Tussen hen in zit de Alyosha hun twaalf jarige zoon. Wanneer de jongen lucht krijgt van de aankomende scheiding en hoezeer zijn ouders eigenlijk een hekel aan elkaar hebben stort zijn wereld in. Wanneer Boris en Zhenya bij hun nieuwe geliefdes vertoeven hebben zij niet door dat Alyosha verdwenen is tot er een belletje van school komt dat hij al twee dagen niet op school is geweest. De ruziënde ouders moeten nu gezamelijk met de hulpdiensten alles op alles zetten om hun zoon terug te vinden, maar kan dat wel wanneer er al zoveel woede tegenover elkaar leeft?
Andrey vertelt verhalen op geheel eigen wijze en dat is met Loveless niet anders. Loveless vertaald naar liefdeloos en aan het begin wordt je direct geconfronteerd met hoe liefdeloos het gezin daadwerkelijk is. Hierbij komt de confrontatie met een huilende Alyosha des de harder over. Doordat je als kijker daarna wordt meegenomen in het verdere leven van Boris en Zhenya dringt langzaamaan door hoe uitzichtloos hun situatie daadwerkelijk is. Beide leven in het moment en denken geen seconde na over de consequenties. Iets waar beide keihard mee geconfronteerd worden tijdens de vermissing. Het spreekt boekdelen dat de coördinator van de zoekactie hen vragen stelt waarbij beide ouders deels of geen antwoord op weten te geven. De manier waarop Andrej alles ook in beeld brengt doet het geheel nog kouder overkomen. Nee Loveless is niet bepaald een feelgood movie, maar intrigerend is het wel. Andrej legt op zijn manier een aantal pijnlijke trends bloot waardoor dit soort situaties ontstaan in de maatschappij waarin we nu leven waarbij imago belangrijker is dan liefde en geluk wordt afgemeten door status. Toegankelijk is het niet en niet iedereen zal de stijlvorm van Andrej kunnen waarderen, maar intrigerend is het zeker.
Trailer
