Zo zie ik (deels opzettelijk) een tijd lang niets van Nicolas Cage en zo 2 titels in een korte tijd achter elkaar. Naast Mom and Dad is daar nu namelijk Mandy, een buitensissige hallucinerende horrorfilm. Dankzij Imagine Film Festival (waar deze film thuis had gehoord en publieksprijs kanshebber was geweest)en Universal krijgt deze film een limited release met speciale vertoningen door het hele land.
Red en Mandy zijn twee zonderlinge figuren die het geluk en elkaar gevonden hebben. Ze wonen in een bosrijke omgeving waar ze elkaar hebben en verder niemand tot last zijn. Wanneer Mandy echter wordt meegenomen door een satanische sekte en op gruwelijke wijze afgeslacht slaan bij Red de stoppen door. Hij gaat tot het uiterste om de verantwoordelijke te vinden die de liefde van zijn leven hebben afgenomen en hen betaald te zetten.
Mandy heeft een simpel gegeven wat normaal gesproken niet over een 2 uur durende film uitgesmeerd hoefde te worden. Echter zorgt de uitvoering ervoor dat dit niet zomaar een simpel wraak verhaal wordt. Schrijver en regisseur Patos Cosmatos doorspekt het verhaal met veel symboliek, hallucinerende scenes en keiharde rock. Door deze uitvoering krijg je meer het gevoel naar een duister en ziek sprookje te kijken dan naar een wraakfilm gesitueerd in begin jaren ’80. Tel daarbij op dat Nicolas Cage zich weer van zijn betere kant laat zien in de kleine gevoelige scènes maar zeer zeker in de uitzinnige scènes. Ja, Nicolas Cage toont weer zijn talent waaruit weer blijkt dat mainstream gewoon niet zijn ding is. De sterf scène van Mandy is werkelijk hartverscheurend en het getoonde verdriet van Cage werkt 100x beter dan de droeftoeter ogen welke hij de hele film had bij City of Angels. De confrontaties waarbij Cage z’n Red niet bepaald zachtzinnig te werk gaat werken door het stukje waanzin en woede die hij in zijn rol legt. Daarbij is het kleurgebruik en camerawerk fantastisch te noemen en versterkt het vervreemdende en bovennatuurlijke sfeertje. Mandy is daarbij ook nog eens zeer grafisch en bloederig waardoor de film zeker niet geschikt is voor tere zieltjes. Wat acteerwerk betreft scoort Nicolas Cage uitstekend na het al vermakelijke Mom and Dad en weet hij goed de balans te houden tussen emotie en waanzin. Het helpt dat je als kijker ook een weerzinwekkend gevoel krijgt bij de vertolking van Linus Roache als sekte leider Jeremiah Sand. Als zelf benoemde grootheid begrijp je dat hij volgelingen trekt maar zijn persoon verdiend geen greintje sympathie en dat is een prestatie op zich. Andrea Riseborough speelt het titelfiguur en deelt een sterke chemie met Nicolas Cage, waardoor diens woede des de geloofwaardiger overkomt. Maar haar Mandy blijkt ook nog een gelaagd en sterk personage te zijn waardoor de sekte leider ook geen grip op haar kon krijgen. Mandy is allerminste alledaags te noemen en mainstream horrorfans zullen zeker niet allemaal dit werk van Patos Cosmatos kunnen waarderen. Maar voor wie openstaat voor een hallucinerende wraaktrip in de vorm van een duister sprookje is dit misschien wel de aanrader van het jaar.