Review Maze Runner: The Death Cure

The Maze Runner uit 2014 was wat je noemt een zeer aangename verrassing. Gebaseerd op young adult novells net zoals The Hunger Games en andere vergelijkbare titels werd er in eerste instantie weinig van verwacht. De mysterie en de spanning en uiteraard het frisse spel van de jonge cast maakt van deze film een hit. Het was dan ook niet meer dan logisch dat het volledige verhaal verfilmd zou worden in een trilogie. Het tweede deel The Scorch Trials welke een jaar later uitkwam bleek toch wat tam en het verlaten van het doolhof ontnam de film toch wel van de nodige kracht. Het derde deel liep de nodige vertraging op toen hoofdrolspeler Dylan O’ Brian gewond raakte bij een stunt. Nu niet verder wordt ingezetis daar toch de afsluiter en is het vooral hopen dat de dalende trend niet verder wordt ingezet en de vertragingen het verhaal geen kwaad hebben gedaan.

Na te zijn verraden door Teresa waardoor zij hun vriend Minho aan Wicked zijn verloren blijven Thomas Newt en Frypan ervoor strijden om hun vriend terug te krijgen. Ondertussen helpen ze het verzet, onder aanvoering van Vince , met het bevrijden van andere kinderen. Thomas besluit in een laatste poging naar de laatste niet besmette stad te trekken om Minho uit handen van Wicked te bevrijden. Eenmaal daar blijkt het niet zo makkelijk de beschermde stad binnen te komen en komen de jongens oude bekenden tegen en moeten zij hulp vragen van personen waar zij dat liever niet van vragen in hun race tegen de klok.

The Death Cure is wat je noemt een echte afsluiter De gehele film is feitelijk de opbouw naar de finale en regisseur Wes Ball zorgt daarmee voor een solide maar redelijk voorspelbare basis. Vergeleken met het eerste deel is dat natuurlijk teleurstellend, maar na het warrige en teleurstellende tweede deel wel een stap vooruit. Mede door de vertraging is de jonge cast minder jong in dit deel dan eigenlijk de bedoeling was en qua look is te zien dat niet iedereen hier even goed mee wegkomt. Gelukkig zit de gehele cast weer snel in hun rol en hanteert Wes een hoog tempo waardoor veel zwakkere punten uit het script redelijk verborgen blijven. In het vorige deel werd er al een vorm van verzet duidelijk, in dit deel is dat wat naar de achtergrond verschoven en krijgen de jongens te maken met een groep verstoten mensen welke buiten de enige beschermde stad worden gehouden. Het is jammer dat de aandacht welke is gestoken in het afschrikwekkend maken van Walton Goggins als de leider Lawrence niet is gestoken in het zorgen voor een goed achtergrondverhaal. Het gezicht moet genoeg vertellen, maar doet zonder verhaal eigenlijk heel weinig na de eerste schok. De epische finale komt daardoor apart over en lijkt meer aanwezig om voor een extra obstakel te zorgen voor de voormalige runners. Wat betreft confrontaties weet Wes wel degelijk voor goede opbouw te zorgen en ja dit zorgt ook voor wat dramatische ontwikkelingen welke dankzij de cast ook nog eens goed overkomt. The Death Cure weet niet het niveau van het eerste deel te benaderen, maar zorgt wel voor een afsluiting en genoeg actie en spanning voor een avondje popcorn vermaak waarbij de echte fans misschien wel ergens een traantje zullen laten. de Maze Runner trilogie heeft helaas het niveau van het eerste deel niet vast kunnen houden, maar dit laatste deel zorgt ondanks een paar gemiste kansen wel voor een redelijke afsluiting van de trilogie.