films over astronauten zijn er al vaker gemaakt, maar films over vrouwelijke astronauten niet zoveel (in ieder geval niet die ik ken) Wat dat betreft lijkt Proxima een unieke film, of is het gewoon hetzelfde verhaal over een astronaut in opleiding alleen nu vanuit de oogpunt van een vrouw?
De Franse Sarah is een alleenstaande moeder, maar werkt daarnaast ook aan een carrière in de ruimtevaart. Wanneer zij wordt uitgekozen voor een unieke internationale missie moet zij zich voorbereiden op wat er komen gaat. Dit houdt ook in haar dochter voorbereiden op het gemis van haar moeder. De voorbereiding waarbij Sarah zowel lichamelijk als geestelijk fit moet blijven eisen hun tol en daar helpt een chauvinistische Amerikaanse astronaut ook niet bij.
Proxima had zo een film kunnen worden waarbij het onderwerp van feminisme en gelijke rechten je echt door de strot geduwd zouden worden en dat zou echt zonde zijn geweest, helemaal in deze tijd waarin racisme en gelijke rechten een steeds zwaarder en grotere issue aan het worden is. Dankzij de regie en het ijzersterke spel van hoofdrolspeelster Eva Green gebeurd dit gelukkig niet en krijgen we een zeer sterk geacteerd drama voorgeschoteld over een moeder met een droom welke langzaam verscheurd wordt door het naderende afscheid van haar dochter. Eva Green, een actrice welke in het verleden vooral straalde in vaak obscure en seksuele geladen rollen overtuigd hier als moeder en vrouw met een droom. De overgang van met volle overtuiging het trainingsprogramma ingaan naar het moment dat het naderende afscheid echt wordt brengt ze zeer sterk over. Ook de momenten met haar dochter waarbij ze echt overtuigd als moeder zijn prachtig om te zien. Het helpt daarbij ook dat zij en de jonge Zélie Boulant overtuigen als moeder en dochter. Voor wie een heroïsche film verwacht met pieken en dalen zal echter bedrogen uitkomen. Proxima focust zich op de persoonlijke tocht welke hoofdpersoon Sarah maakt. Uiteraard loopt dit niet geheel op rolletjes, maar verwacht geen grootse scènes met diepe dalen en grote overwinningen. De regisseur toont wel dat het astronauten wereldje toch een mannetjes wereld is in de vorm van de Amerikaanse Mike Shannon, gespeeld door Matt Dillon. Het is alleen jammer dat er weinig aandacht wordt besteed aan zijn karakter alleen naar hoe hij verandert naar Eva Green der karakter toe. Dankzij het verhaal, de regie en het sterke spel omzeilt Proxima de clichés welke hangen aan veel films over astronauten en de voorbereidingen voor hun ruimte reis. Proxima is bovenal een persoonlijk verhaal geworden over een vrouw welke offers moet brengen om haar droom na te jagen en de impact die deze offers op haar hebben. Daarnaast geeft het ook een realistische inkijk over wat het voorbereiden van een ruimte missie daadwerkelijk inhoudt en dat alles verpakt in een eerbetoon aan vrouwelijke astronauten. Een pluim voor regisseur Alice Winocour en hoofdrolspeelster Eva Green welke van Proxima een sterk en realistisch drama hebben gemaakt.