In 2015 zag ik in het najaar Sicario en alle films die ik die dag erna zag waren redelijk teleurstellend en dat was niet zo raar gezien deze tot mij favorieten van dat jaar behoorde. Sindsdien de film nog een paar keer gezien en elke keer weer was ik weer onder de indruk door het acteerwerk, de muziek, het camerawerk en de regie. Ik stond in eerste instantie ook niet zozeer te springen op een vervolg waarbij de regisseur en hoofdrolspeelster geen rol in spelen. Gelukkig waren daar Josh Brolin en Benicio del Toro en schrijver Taylor Sheridan welke zich wel aan dit project hebben verbonden waardoor het voor mij toch interessant werd om dit vervolg te gaan zien.
De grens tussen Amerika en Mexico wordt veelal door de amerikanen bewaakt maar feitelijk hebben drugskartels daar de macht om mensen tegen betaling naar de andere kant te loodsen. Wanneer hierbij ook terroristen worden gesmokkeld is voor de regering de maat vol en zet deze harde middelen in om de strijd tegen deze kartels eindelijk in hun voordeel te beslissen. Agent Matt Graver wordt opgeroepen om met alle mogelijke middelen de kartels kapot te maken zonder dat dit terug te verhalen is op de staat. Matt roept zijn hitman Alejandro op met de mededeling dat deze nu echt wraak kan nemen op de verantwoordelijke mensen achter de dood van zijn gezin. Al snel loopt de missie niet meer zoals gepland en Alejandro komt alleen te staan midden in vijandelijk gebied.
Het was een zware klus maar ging zitten met de gedachte om het origineel zo min mogelijk in mijn recensie te betrekken. Wat betreft het verhaal en zijn opzet moet dit een ieder wel lukken aangezien deze film geen direct vervolg is van de eerste Sicario film. Het voordeel is dat je de film meer als zelfstandig gaat zien en dan krijg je zeker waar voor je geld. De opening is een stukje realiteit over de situatie bij de grens tussen Amerika en Mexico. Wanneer dit echter verstrekkende gevolgen heeft krijgt deze thriller ook een politiek randje. Helaas wordt hier niet genoeg uit gehaald waardoor dit aspect achter blijft bij het actie gedeelte. Dit is een gemiste kans aangezien men de cast heeft voor wat mondeling vuurwerk. Ook qua achtergrond wordt er weinig meer uit het karakter van Benicio del Toro gehaald terwijl deze film zich er uitstekend voor leende. Met name de relatie tussen zijn karakter en dat van Josh Brolin’s Matt Graver had meer aandacht verdiend dan wat het nu kreeg. Dit alles klinkt heel negatief, maar er zijn ook genoeg pluspunten te noemen. Zo blijken beide heren meer uit hun karakter te kunnen halen dan dat ze in de voorganger mochten doen. Zowel Alejandro als Matt Graver blijken niet alleen keiharde agents te zijn maar ook mannen met iets van eer en gevoel. Waar we Emily Blunt als vrouwelijke rol moeten missen in dit deel krijgen we daar de jonge Isabela Mormer welke in in Transformers:The Last Knigh het moest doen met cliché zinnen en stoer kijken. In Sicario: Day of the Soldado weet zij als dochter van een kartelleider een stuk meer te overtuigen. De wisselwerking tussen haar en Benicio geven de film een kloppend hart waardoor je als kijker meer gaat meeleven welke ook de spanning laat toenemen. Catherine Keener daar en tegen kreeg te weinig te doen in haar rol als zogenaamd geweten. Dit is mede te wijten geweest aan het verloren gaan van de politieke lading van de film Net als in zijn voorganger loopt er ook een tweede verhaallijn door de film waarbij het afwachten is hoe deze samenkomt met het hoofdverhaal, Jonge acteur Elija Rodriguez laat hier zien een groot talent te zijn met een zeer sterke ingetogen rol met verstrekkende gevolgen. Camerawerk, muziek, verhaal en regie zijn niet van het niveau van zijn voorganger, maar Day of the Soldado is zeer onderhoudend en af en toe compromisloos hard met het in beeld brengen van de actie (een kanttekening this time no rules valt alleszins mee dus verwacht niet dat de film geheel los. gaat). Ik heb al met al 2 uur genoten van een sterke actie-thriller gaat qua actie en hardheid waar mogelijk meer in had gezeten, maar welke meer dan onderhoudend is.