Silence is de nieuwste film van de gerespecteerde film-maker Martin Scorsese die al films maakte voordat ik bestond. Hij staat bekent als een zeer goede verhalen verteller die weinig behoefte lijkt te hebben aan special effects of grote explosies. Zo heeft hij Taxi Driver, The Departed en The wolf of Wallstreet gemaakt. Deze waren allemaal een genot om te kijken, Silence is dat niet. Niet omdat het geen goede film is, want film technisch is het een meesterwerk. Maar puur omdat Silence een film is vol ellende en pijn. Geen makkelijke wegkijkfilm maar een indrukkende film over 2 priester die richting Japan trekken in de 16e eeuw om een verloren ‘vader’ terug te vinden. In die tijd wordt het Christendom met zeer harde hand neer geslagen door de Boeddhistische Japanse overheid. Er zijn heuse inquisiteurs die op Christenen jagen waardoor martelingen en executie orde van de dag zijn. In deze omgevingen wordt het geloof van de priesters op de proef gesteld.
Veel mensen die geen affiniteit hebben met het Christendom zullen zich misschien niet aangetrokken voelen tot Silence. Dat kan ik begrijpen, echter vind ik het ten onrechte. Dit omdat de kracht van de film ligt in de onderliggende waarden, zoals standvastigheid, zelfkennis, levensrichting, onderdrukking en verbondenheid. Wat verwerkt is in een ‘geloof-sausje’. Hierdoor zat het onderwerp mij niet in de weg en deed het niks af van de film.
Dan de film zelf, zoals eerder genoemd vind ik het filmtechnisch gezien een meesterwerk. Alles van de film voelt zo echt. De personages, het landschap, de bevolking, de gevoelens, de problemen en de dialogen. Je trekt niks in twijfel gedurende de hele film. Waardoor dit precies komt is lastig aan te wijzen, omdat het een combinatie van factoren zijn, die je gedeelte ook onbewust waarneemt. Mede door zijn subtiele maar toch effectieve regisseer stijl. Een van de zaken die mij opviel was de plaatsing van de camera gedurende de gevangenschap van 1 van de priesters. De positie van de camera varieert afhankelijk van het perspectief van de scene. Wanneer Martin Scorsese je betrokken wil laten voelen met de priester zit de camera in de cel en kijk je het hem mee door de tralies naar buiten. Wil hij je de machtspositie van de bewakers duidelijk maken dan kijk je vanuit een hogere camera positie door de tralies naar de terneergeslagen priester. Dit is enkel een klein verschil waarin ik overtuigt bent dat bijdraagt het een ‘echte’ gevoel van de film. Hiernaast zullen nog 100 andere dingen onbewust hieraan bijdragen. Martin Scorsese flikt het zelfs om dit gevoel, deze kunst, dit vakmanschap in een trailer te proppen. Daarnaast verdient Andrew Garfield nog een compliment. Hij is werkelijk fantastisch in het vertolken van deze priester. De overige ( onbekendere Japanse ) cast is ook erg sterk en bedenk me zojuist pas dat het acteurs zijn.
Silence is een film dit niet snel uit je hoofd verdwijnt door zijn aangrijpende thema en verhaal. Het is geen luchtige film maar wel een absolute must see voor filmliefhebbers door de foutloze uitvoer. Ondanks de 2 uur en 40 minuten houdt de film elke seconden van de speeltijd de aandacht vast. Je ogen worden constant verwend met schitterende doch realistische schots. Je gevoel geraakt door de uitgediepte karakters en aangrijpend verhaal. Je oren geprikkeld met de subtiele hypnotiserende score. Je gedachten gestimuleerd door de samensmelting van dit alles.