Jake Gyllenhaal was afgelopen jaar een van de mannen die, door een overdaad aan mogelijke kanshebbers, bij de Oscars een nominatie aan zijn neus voorbij zag gaan voor Nightcrawler. Met Southpaw ondergaat Jake weer een transformatie en is het afwachten of het dit jaar wel genoeg is voor een Oscar(nominatie).
Billy Hope (Jake Gyllenhaal) is de ongeslagen bokskampioen in zijn gewichtsklasse. Zijn manier van vechten zorgt ervoor dat zijn vrouw Maureen (Rachel McAdams) zich steeds meer zorgen gaat maken om hem. Net wanneer Billy zijn vrouw Maureen beloofd te stoppen met boksen om meer tijd door te kunnen brengen met hun dochter Leila, slaat het noodlot toe. Billy komt in een neerwaartse spiraal terecht wat hem zijn carrière en de voogdij van zijn dochter kost. Alle hoop lijkt verloren, totdat Billy hulp vraagt van oud-bokser en trainer Tick (Forest Whitaker). Langzaam begint de voormalig sportkampioen de weg terug naar de ring te vinden, wat tegelijkertijd een kans is op een nieuw bestaan voor hem en zijn dochter.
Southpaw is natuurlijk niet de eerste boksfilm waar een acteur een transformatie voor heeft moeten ondergaan en zal ook zeker niet de laatste zijn. Jake Gyllenhaal zet echter wel een van de sterkste performances neer als Billy Hope, de jongen van de straat die zijn weg omhoog weet te vechten om daarna alles kwijt te raken. De woede en frustratie en de rustige wederopstanding worden geloofwaardig gebracht en Jake Gyllenhaal zet een van de sterkste hoofdrollen van het jaar neer. Deze ijzersterke hoofdrol maakt echter nog geen ijzersterke film, want qua verhaal is Southpaw redelijk clichématig en nog erger zijn de bijrollen maar matig uitgewerkt waardoor de film een echte one-man show wordt. De rest van de cast acteert verder uitstekend, echter krijgen ze te weinig omhanden om Jake van echt tegenspel te voorzien en de film meer diepgang te geven. De aankleding, de muziek en de boksscenes zien er, net als Jake Gyllenhaal, allemaal top uit. En met de regie van Antoine Fuqua is verder ook weinig mis want hij weet geheel meeslepend te maken met hier en daar een emotienele wending waar bij de ene meer impact genereert dan de andere, maar dit heeft meer met het verhaal te maken dan de regie of het spel. De gevecht scenes zijn meeslepend en kunnen zich meten met de betere boks films. Jake Gyllenhaal weet met zijn hoofdrol ook meerdere malen een gevoelige snaar bij de kijker te raken, echter is dit niet genoeg om van Southpaw een klassieker in spé te maken.