The Diary of a Teenage Girl is het speelfilmdebuut van Marielle Heller en wat voor één! Het verhaal volgt de vijftienjarige Minnie (Bel Powley), die in het San Francisco van de jaren ’70 om probeert te gaan met haar onzekerheden en de problemen die ze als puber tegenkomt. Net als de meeste meiden van haar leeftijd is ze op zoek naar liefde, genegenheid, acceptatie en een doel. Wanneer ze een liefdesaffaire begint met Monroe(Alexander Skarsgård), de knappe vriend van haar moeder verandert alles. Ze begint haar belevenissen deels vast te leggen in een audiodagboek, wat zorgt voor een pure kijk in het leven van een soms roekeloze, te snel volwassen wordende, jonge vrouw die niet altijd de goede keuzes maakt. Ze heeft in haar moeder, Charlotte (Kristen Wiig), geen sterk ouderfiguur dat als rolmodel kan dienen. Haar moeder gedraagt zich namelijk meer als een vriendin en zit regelmatig aan de drugs. Hierdoor wordt Minnie verplicht alles zelf te ontdekken.
The Diary of a Teenage Girl is geen standaard film over een meisje wat in de pubertijd komt en haar seksualiteit ontdekt. Het is een eerlijk portret wat de weg naar adolescentie toont met een lach en een traan. Er zit veel seks in de film, maar op geen enkel moment wordt deze geromantiseerd of plat gebracht. Haar grenzeloze gedrag wat ze gaat vertonen zullen een hoop vrouwen wel herkennen van hun eigen pubertijd. Uiteraard waren de meeste van ons waarschijnlijk niet aan de drugs of hadden aan de lopende band seks, maar het gaat om het leren begrijpen van een bepaalde onzekerheid en de zoektocht naar een nieuw en nog onbekend geluk. Deze scenes zijn dan ook vooral confronterend en eerlijk. Een groot voordeel van de film is dat er in de jaren ’70 nog geen laptops en mobiele telefoons waren, waardoor de film ook niet kan terugvallen op de standaard tienerfilms die tegenwoordig aan de lopende band verschijnen. Ook blijft de film, door het soms onvoorspelbare gedrag van de puber, verrassen en wordt op geen enkel moment langdradig of saai. Het acteerwerk van Bel Powley speelt daar ook zeker een rol in. Ze is perfect gecast, speelt haar rol overtuigend en haar blik spreekt vaak boekdelen. Ze heeft een geweldige chemie met Skarsgård, wat de geloofwaardigheid van de toch wat foute relatie alleen maar versterkt. De best geacteerde scene is naar mijn mening degene dat ze samen aan de drugs gaan en er een duidelijke verandering in beide karakters plaatsvindt.
De film zit prachtig in elkaar en is een perfecte mix van live-action en de animatie, die bestaat uit tekeningen en hersenspinsels van Minnie, die aspiraties heeft om een kunstenaar te worden. Het jaren ’70 decor is heerlijk om naar te kijken en het beeld is een beetje oranje om de echte ‘feel’ van die tijd over te kunnen brengen.