Door drukte iets later aan deze review kunnen beginnen dan gepland, het voordeel was echter wel dat ik The Insult daardoor 2x ben gaan kijken, Waarom dat een voordeel was lees je terug in mijn conclusie.
Toni heeft een garage in Beiroet, de hoofdstad van Libanon. Hij woont daar met zijn hoogzwangere vrouw, maar leidt verder een redelijk teruggetrokken leven. Wanneer de Palestijnse aannemer Yasser zijn balkongoot zonder te vragen repareert wordt dit dan ook niet gewaardeerd. De beledigingen gaan over en weer en het wordt van kwaad tot erger. Sterker nog de zaak wordt eigenlijk bij de mannen uit handen genomen en wordt een rechtszaak waarbij het nationaal belang op het spel komt te staan door de rellen welke uitbreken tussen de Christelijke en Palestijnse bevolking. Waar oud zeer en rivaliteit tussen de advocaten de overhand begint te krijgen rijst bij beide mannen de vraag of het nu eigenlijk allemaal wel waard is?
The Insult komt in het begin vooral over als een satire, maar bezit wel degelijk een aantal sterke punten welke hout snijden en sterker nog universeel ook voor de nodige issues zorgen. Zoals zo veel conflicten begint het met iets kleins in dit geval met de woorden ‘stomme lul’. Hierna escaleert de boel zoals dat bij zo veel discussies (denk in Nederland aan de Zwarte Pieten discussie en nu de donor discussie) gebeurd. Zoals zo vaak liggen er diepgewortelde gevoelens verborgen bij de betrokkenen en zo blijkt bij de bevolking an sich. Wat The Insult vooral laat zien is wat er gebeurd wanneer men vergeet naar elkaar te luisteren. Wanneer de kern duidelijk wordt blijken de heren meer met elkaar gemeen te hebben dan in eerste instantie gedacht. Wat de makers heel goed hebben gedaan is geen kant te kiezen in dit verhaal maar beide mannen en de bevolkingsgroepen die zij vertegenwoordigen in hun waarde te laten. Gesterkt door de uitstekende cast welke het verhaal en de personages een hart weten te geven blijf je als kijker geboeid kijken. Ondanks dat de boel in eerste instantie escaleert door Toni ga je terloops ook begrip opbrengen voor zijn situatie. Het plot waarbij de advocaten van beide partijen vader en dochter blijkt te zijn leid wat af in het geheel en had misschien wel anders ingevuld kunnen worden om de generatiekloof te benadrukken. Dat is misschien wel het enige minpunt welke ik na 2x kijken heb kunnen ontdekken. Deze film zou door vel mensen gekeken en begrepen moeten worden en laat nu dat laatste misschien het grootste struikelblok zijn aangezien zelfreflectie een steeds zeldzamere eigenschap lijkt te worden en niet alleen in onze samenleving.