Review The Mauritanian

The Mauritanian vertelt het waargebeurde verhaal van Mohamedou Ould Slahi (Tahar Rahim), die door de Amerikaanse regering werd opgepakt voor de aanslagen op 9/11 en zonder enige vorm van rechtspraak gevangen werd gezet in Guantanamo Bay. Net wanneer hij alle hoop dreigt te verliezen, vindt hij bondgenoten in de idealistische advocaat Nancy Hollander (Jodie Foster) en haar assistent Teri Duncan (Shailene Woodley). Samen worden ze geconfronteerd met talloze obstakels in een wanhopige zoektocht naar gerechtigheid. Ze worden tegengewerkt door militair aanklager Stuart Couch (Benedict Cumberbatch), maar hun controversiële pleidooi en het bewijsmateriaal, onthullen uiteindelijk een schokkende samenzwering die tot diep in het Amerikaanse rechtssysteem doordringt.

Jodie Foster speelt weer een waanzinnige rol, al had ik daar niet heel veel anders van verwacht. Ik kan mij niet heugen ooit van haar een mindere rol gezien te hebben. Maar de echte ster in deze film is toch wel Tahar Rahim (o.a. Un Prophet). Voor mij is hij nog redelijk onbekend, mede omdat ik niet veel anderstalig kijk dan Nederlands- of Engelstalige films. Hij neemt je echt mee in het verhaal van Mohamedou, waardoor het geheel steeds schrijnender aan gaat voelen. Je leeft met hem mee en voelt zijn pijn, uitputting en strijd. Ook het verloop van zijn taalontwikkeling komt goed naar voren. In het begin spreekt hij alleen nog maar Arabisch, Duits en Frans terwijl hij in gevangenschap zichzelf Amerikaans/Engels aan leerde.

Het verhaal is ook gebaat bij sterke bijrollen om goed over te komen en met de rollen van Jodie Foster, Shailene Woodley en Benedict Cumberbatch is dat ook zeker goed gekomen. De gerechtelijke strijd die hun karakters doormaken door deze zaak is heel voelbaar en begrijpelijk. De filmmaker heeft zich gelukkig niet ingehouden over het beeld wat zich kan vormen over Amerika. Dat komt deze film alleen maar ten goede voor mijn gevoel. Ondanks de onmenselijke situatie weet de film voor mijn gevoel heel menselijk over te komen, terwijl de film ook heel belerend over had kunnen komen. We weten allemaal waar Guantanamo Bay om bekend stond/staat, daarom vond ik goed om te zien dat de makers niet alle aandacht daarop hebben gevestigd.

Ik ben gek op waargebeurde verhalen, maar er zijn er natuurlijk genoeg die niet heel boeiend zijn om te kijken. Daar valt The Mauritanian niet onder. Ik was echt onder de indruk, en met name van de hoofdrol van Tahar Rahim als Mohamedou. Aan het einde zijn nog beelden te zien van de echte Mohamedou, en het is zo mooi om te zien hoe positief deze man nog in het leven staat! Er kan nog veel meer gezegd/geschreven worden over deze film, maar daardoor ontstaat het risico om te veel prijs te geven en dat is zonde bij een film als deze. Deze film moet je gewoon gaan kijken en zal menigeen echt laten beseffen wat het inhoudt om je vrijheid echt te verliezen zonder uitzicht op verbetering.