Tien jaar geleden zou Lance Armstrong een film over zijn leven als wielrenner toch anders voor ogen hebben gehad. Een leven waarbij hij 7 maal de tour gewonnen heeft, waarin hij tal van andere koersen op zijn naam schreef en hij door vele op handen gedragen werd als het gezicht van wielrennen en de strijd tegen kanker, waarna hij uiteraard met zijn zegetocht begon. The Program gaat echter over de gevallen Armstrong en hoe het zover heeft kunnen komen.
Het is 1996 Sportjournalist David Walsh (Chris O’Dowd) heeft net een interview afgerond met coming man en wereldkampioen op de weg Lance Armstrong (Ben Foster). Hij is direct fan van de directheid en winnaarsmentaliteit van Lance, maar ziet niet meer dan een sterke dagkoers rijder in Armstrong. Iets wat niet veel later bevestigd wordt met een (dan al vervuilde) overwinning. Armstrong is namelijk al snel tot de conclusie gekomen dat de concurrentie niet te verslaan is zonder ook doping te gebruiken. Na genezen te zijn van teelbalkanker wendt Armstrong zich tot Medecin Michelle Ferrari (Guillaume Canet), welke van hem met behulp van verboden middelen een toprenner maakt. In 1999, een jaar na de val van de Festina ploeg, domineert Lance de tour op een manier die bij velen tot de verbeelding spreekt behalve bij David Walsh deze ziet een renner die van en goede dagkoers renner, welke op een goede dag mee kon komen in de bergen, ineens een monster welke alle klimmers kapot rijdt bergop gedurende de hele tour. In plaats van Lance te bejubelen gaat hij op onderzoek uit en stelt kritische vragen. Iets wat hem steeds minder in dank wordt afgenomen als blijkt dat Lance zijn invloed niet alleen beperkt is tot het peloton.
The Program laat het verhaal van Lance Armstrong zien vanaf het moment dat hij vaste voet probeert te krijgen in de wielerwereld van Europa tot en met zijn keiharde knieval, welke hij heeft moeten doen na ontmaskerd te zijn. Ben Foster zet als Lance een bijna angstaanjagende performance neer, waarin zijn publieke optredens naar buiten toe perfect de mimiek en houding van Armstrong nabootsen. De film is gebaseerd op het schrijven van derde en daarin ligt nou net het probleem van The Program. De echte emotie en motivatie van met name Armstrong blijft grotendeels achterwege. Ook Chris O’Dowd geeft een sterke performance als de journalist die vanaf de eerste tour overwinning op onderzoek uit gaat en het contrast hierin is groot, dat in zijn veel kleinere rol veel meer nuance zit dan in de rol van Ben Foster. The Program geeft rustig de feiten weer waarbij belangrijke spelers in de zwendel duidelijk in beeld komen, echter is er van enige emotionele impact geen sprake, behalve op het moment dat Armstrong bij terugkeer zijn meerdere moest erkennen in de spanjaard Alberto Contador. Andere hoofdfiguren in de ontmanteling van zijn doping imperium zoals Floyd Landis krijgen wat dat betreft in korte tijd meer een gezicht dan de hoofdpersoon, wat natuurlijk te wijten door het feit dat Lance in tegenstelling tot andere geen medewerking verleend heeft aan deze film. The Program is sterk in het verhaal en in zijn vertolkingen. Sportliefhebbers en wielrenliefhebbers in het bijzonder zullen daarom deze film met veel interesse aanschouwen. Voor de filmliefhebber echter is dit meer een redelijk oppervlakkige opsomming van feiten over hoe een man jarenlang de boel heeft kunnen bedonderen in de wielrennerij. Waarbij de hoofdpersoon ondanks het sterke spel van Ben Foster eigenlijk te weinig diepgang heeft, behalve wat andere van hem vonden.