Jaja, Nadat Rammende Ralph liet zien dat animatie gebasseerd op games wel zou kunnen werken volgden the Angrybirds films en niet te vergeten zij het in live action vorm de Sonic films. Uiteraard kon Mario niet achterblijven en moest er toch een nieuwe poging gewaagd worden om de legendarische loodgieter van Nintendo succesvol naar het witte doek te krijgen (Over de mislukte versie uit 1993, welke nu een cultstatus heeft zullen we het maar niet hebben)
Mario en zijn broertje Luigi proberen in Brooklyn aan de bak te komen met hun eigen loodgieters bedrijf. Wanneer bij een klus ze per ongeluk verdwaalt raken in het buizenstelsel onder de stad komt Mario terecht in het paddenstoelenrijk. Helaas komt Luigi ergens anders terecht en wordt deze al snel gevangen genomen door de verschrikkelijke Bowser. Laat deze Bowser nu het Luigi gevangen genomen hebben waardoor Mario samen gaat werken met de prinses. Een avontuur begint alsof het zo in een computerspelletje zou kunnen gebeuren.
Laten we positief beginnen door te stellen dat de makers alles uit de kast hebben gehaald om van deze Mario film een succes te maken, De toon is lekker luchtig en de makers nemen het geheel niet te serieus, daarnaast hebben de makers zoveel mogelijk bekende figuren uit de Mario spellen erin gegooid. Hierin ligt echter ook een van de grootste manco’s van deze film, het zit te vol. Het zit zo vol met figuren en verwijzingen naar spelletjes dat de makers zijn vergeten een goed verhaal te vertellen en daarbij de hoofdfiguren van achtergrond te voorzien. Alsof ze dachten de fans gaan hierheen en zij snappen wel waar iedereen vandaan komt. Hierdoor missen meerdere figuren een achtergrond verhaal in deze film en moet de kijker het maar voor lief nemen wat ze doen. Het vervelende hieraan is dat er zoveel gemiste kansen liggen welke voor elke volwassen kijker zo te zien zijn en waarschijnlijk voor genoeg kinderen ook. De makers hadden er verstandig aan gedaan om wat meer achter de hand te houden voor eventuele vervolgen. Je hebt als kijker nu namelijk bijna alle Mario gerelateerde figuren gezien, maar vele ook gewoon maar even zodat ze gezien waren. Hoewel vele waaronder ondergetekende Mario een hele leuke film en misschien wel films toewensen lijkt het erop alsof de makers er al vanuit gingen dat dit iets eenmalig zou zijn. Iets wat door op deze manier van werken zeker in de hand wordt gespeeld. Het jammere is dat met de stemmencast eigenlijk niets mis is. Tuurlijk hadden veel gehoopt dat de originele stem van Mario ook de film zou doen, maar laten we eerlijk wezen, die stem had op een gegeven moment de keel uit gekomen bij veel tekst. De makers laten de originele stem uiteraard wel terugkomen in deze film, maar Chris Pratt is gewoon een leuke vervanging als de stem van Mario. De stem acteur welke, zoals misschien wel verwacht, de show steelt is die van Jack Black als Bowser. Het plezier wat hij in deze stem gooit inclusief zang stukjes zijn de leukste facetten van deze film. Het geen wat ook wel werkt is dat gedeelte van hit en mis om iets te behalen, iets wat tot frustratie van vele spelers heeft geleid. De makers vergeten dit echter door de film heen te verwerken waardoor dit een one time grap wordt. Ook de toevoeging van Donkey Kong in het geheel plus het Mario Kart gedeelte is slechts gedeeltelijk gelukt. En gezien de speelduur van 93 minuten was er ook niet meer mogelijk met alles wat de makers in 1 film probeerde te proppen. Het voordeel is wel dat de film voorbij raast en tja qua animatie ziet het er natuurlijk gelikt uit. Het moge duidelijk zijn The Super Mario Bros movie had heel veel potentie, maar in tegenstelling tot zoveel van de Mario spellen worden ze hier niet of nauwelijks benut. Wat overblijft is een film welke te weinig biedt voor de volwassen kijkers behalve een berg aan fanservice zonder de wauw factor. Leuk voor keertje, maar ook niet voor iedereen, en zeker niet verslavend zoals veel van de spelletjes dat wel zijn/waren.
