Geen found footage film, maar een medisch documentaire welke een duistere kant op gaat.
Deborah Logan is een vrouw van middelbare leeftijd die lijdt aan Alzheimers. Mede om de kosten van de medische zorg te kunnen dekken doen zij en haar dochter mee aan een documentaire van studente Mia over de teloorgang van de geest tijdens deze ziekte. Deborah gaat zich steeds vreemder gedragen, iets wat echter los lijkt te staan van de ziekte. Wanneer de crew ook rare dingen ziet op de extra camera’s in het huis rijst de vraag wat er nog meer aan de hand is met Deborah.
De Taking of Deborah Logan zou zomaar een dertien in een dozijn filmpje kunnen worden, daar het niet echt originele gegeven. Wat de film boeiend houdt is het medisch aspect welke uitgebreid en lang wordt aangehouden. Het relativerende karakter van de medisch wereld zorgt er mede voor dat de conditie van Deborah zo ver achteruit kan gaan zonder dat ze wordt opgenomen (hoewel de dingen die ze zichzelf aandoet toch echt redenen zijn voor opname voor patient veiligheid). Het sterkste aan deze film is niet de crew, de dochter of andere bijrolspelers maar actrice Jill Larson die Deborah vertolkt. Zij speelt met overtuiging een breekbare vrouw die haar identiteit aan het verliezen is door een ziekte en tegelijk een angstaanjagende transformatie ondergaat. Het einde gaat helaas wel een beetje over de top met een finale die de opbouw geen eer aan doet. Hierdoor blijft Deborah Logan in de middenmoot hangen van vermakelijk en van tijd tot tijd wordt het echt spannend, maar uiteindelijk kan de film zijn opgebouwde spanning niet omzetten in een sterk einde en dat is jammer.