Het grootste online spel ter wereld heeft na 10 jaar plannen, casten en filmen dan eindelijk zijn eigen film. Een grote en gewaagde stap aangezien de wereld van Warcraft vele raakvlakken heeft met het fantastische verfilmde Lord of de Rings. World of Warcraft heeft net als LOTR door de jaren heen een zeer grote schare fans verzameld die allemaal uitkijken naar de film. Deze die hard fans zullen echter ook heel kritisch zijn. Ik ben geen speler. Sterker nog, ik heb mij nog nooit in deze online wereld begeven en ging dus puur als filmliefhebber naar deze film.
De wereld van de Orcs is verloren gegaan. Aan de hand van de magier Gul’Dan trekken zij van wereld naar wereld om alleen weer verder te gaan wanneer al het leven uitgeroeid is. Nu komen zij het rijk Azaroth binnen waar hun tocht niet onopgemerkt blijft. De koning zet al snel zijn beste strijder Lothar in, om te ontdekken waar het gevaar vandaan komt. Naast het gevaar van de Orcs komen ze met de hulp van de gevluchte magier Khadar er al snel achter dat de Orcs gesteund worden door de duistere magie welke bekend staat als de Fel. Samen met de Guardian Medvih moeten de mannen het koninkrijk verenigen om zo weerstand te bieden aan de dreiging van de Orcs. In Dorothan, een van de stamleiders van de Orcs, en Garona , een halfmens/half Orc, vinden ze echter al snel verrassende compagnons om Gul’Dan te verslaan. Maar is dit voldoende om Gul’Dan met zijn kwaadaardige magie te verslaan
World of Warcraft heeft een behoorlijke geschiedenis online opgebouwd welke gedeeltelijk toch mee vertaald dient te worden in de film en dat zonder het verhaal in de weg te zitten. Het verhaal is bijna altijd het struikelblok gebleken in het verfilmen van games, waarbij de game achtergrond vaak het verhaal in de weg zit of dat er een verhaal verteld wordt waardoor fans het spel niet meer herkennen in de film. Warcraft heeft dit probleem gelukkig niet. Nee, Warcraft probeert ijverig een eigen identiteit op te bouwen en mogelijke vergelijkingen met bijvoorbeeld LOTR uit de weg te gaan. Een uitdaging, aangezien het een wereld met mensen, dwergen, magiers, Orcs en andere wezens beschrijft. Warcraft zit dan ook behoorlijk vol, niet alleen met personages maar ook met geschiedenis. In de sequels, die zeker zullen volgen, zal er nog een hoop uit de doeken gedaan moeten worden over deze aspecten. Doordat de film zo vol zit gaat vooral het begin heel snel waarbij alle poppetjes zo vlug mogelijk op hun plaats gezet dienen te worden. Hierdoor komt niet alles even sterk over en mis je achtergrond van meerdere personages. Dit maakt het meeleven in sommige gevallen wat lastiger. Wat betreft de vormgeving ziet Warcraft er regelmatig adembenemend mooi uit. En dat is niet alleen vanwege het prachtig vormgegeven landschap of de magische kunsten welke er goed uitzien. Nee, ook het oog voor detail bij vooral de Orcs, welke mede met motion capture tot leven zij gekomen, is verbazingwekkend. De Orcs zijn zo net echte levende wezens geworden met emotie in hun gezicht en gelaat en dat helpt je als kijker mee te leven. Vooral Dorothan en zijn gezin welke als een van de weinige Orcs vraagtekens zet bij de handelingen van Gul’Dan. Het viel me trouwens alleszins mee hoe Duncan Jones toch een hart in het overvolle verhaal heeft weten te krijgen waarbij er naast het vele strijden ook ruimte is voor liefde, vriendschap, verdriet en uiteraard verraad. Dit kon hij natuurlijk ook niet voor elkaar krijgen zonder een cast welke zich met plezier overgaf aan het verhaal. Hierin laat Travis Fimmel (bekend van onder andere Vikings) zien een uitstekende leading man te zijn welke af en toe nog humoristisch uit de hoek kan komen. Ook het (bijna onherkenbare) stemwerk van Toby Kebbell als Dorothan mocht er wezen. Net als al het stemwerk overigens. Je zou bijna zeggen dat er op het volle verhaal na niets op het geheel is aan te merken. Helaas zitten er ook een paar makken aan deze film. Zo schiet de film een paar keer door met CGI effecten waardoor deze niet altijd even overtuigend overkomen. Zoals gezegd wordt er heel veel verteld in zeer korte tijd hierdoor gaat er ook wat humor verloren in dit verhaal terwijl met name hoofdrolspeler Travis en Ben Schnetzer (Guardian in opleiding Khadgar) toch af en toe komische timing laten zien. Ondanks het volle verhaal weet de geoefende filmkijker al snel waar het verhaal naar toe gaat en zitten er niet veel verrassingen in. Grootste minpunt is echter Paula Patton die als de mens half Orc Garona niet echt overtuigd. Zij zit niet lekker in haar rol of haar rol (welke speciaal in het warcraft universum geschreven is) is gewoon niet goed uitgewerkt. Zij is teveel mens om voor half Orc door te gaan en dat is jammer. Ook is zij te weinig benut tijdens de slagvelden (en dat terwijl ze in MI: Ghost Protocol bewees wel degelijk haar mannetje te kunnen staan). Nee, Warcraft is geen meesterwerk maar weet zeker goed vermaak te bieden en heeft genoeg raakvlakken met het spel voor de fans (zo heb ik begrepen). De film neemt zichzelf ook niet te serieus. Het belangrijkste voor mij was dat de film duidelijk de vergelijking met Lord of the Rings uit de weg gaat en af en toe toch lekker stevig te werk gaat zonder heel bloederig te worden. Een vermakelijke fantasy film welke het verdient om in de bioscoop gezien te worden. Nu nog maar hopen dat het onvermijdelijke vervolg qua verhaal wat stabieler blijft en het beloofd een leuke serie te worden.
