Review Warfare

Regisseur Alex Garland heeft de afgelopen jaren voornamelijk naam gemaakt met science fiction titels als Ex Machina en Annihilation. Vorig jaar kwam hij met het dystopische Civil War waarin Amerika verscheurd word door een burgeroorlog. Een film welke een groot succes werd en hoe verrassend ook in Amerika zelf. Nu komt hij al snel met een volgend project en dit keer is het een waargebeurd verhaal gebaseerd op de ervaringen van soldaten in Irak. Iets heel anders dus voor deze getalenteerde filmmaker.

In 2006 moet een Navy Seals team een huis innemen om zo een strategisch punt te bezetten waardoor zij overzicht kunnen houden voor de overig oprukkende troepen. Al snel krijgen ze het vermoeden dat hun locatie toch niet zo geheim is. Na de eerste aanslag op de woning volgt een strijd op leven en dood waarbij de Navy Seals, inclusief gewonden vast zitten en moeten zien te overleven in deze benarde situatie.

Warfare is in meerdere opzichten een bijzonder project. De film heeft namelijk niet een lopend verhaal waarbij karakter ontwikkeling en een rode draad aanwezig zijn. Nee, deze film is gebaseerd op de herinneringen van de soldaten die dit overleefd hebben. Het is daardoor meer een kijkbeleving geworden over hoe zo’n strijd gaat en beleefd wordt door de Navy Seals. Verwacht hierbij dus geen tranende ogen bij het zien van foto’s van het thuisfront, nee dit is een rauwe vertelling welke ook laat zien dat hoe goed zij ook getraind zijn dat schokkende gebeurtenissen direct invloed hebben op hun mentale en fysieke toestand. Het contrast met de openingsscene waarin het gehele team vlak voor ze op missie gaan naar het vrolijke Call on Me van Eric Prydz kijken en luisteren kan bijna niet groter zijn met wat je later in de film krijgt voorgeschoteld. De opbouw is zoals je van een missie mag verwachten rustig en berekenend. Maar al snel wordt voor zowel de soldaten als de kijker duidelijk dat de rust snel voorbij zal zijn. Vanaf het moment dat de belegering en da aanvallen starten schiet de film in een stroomversnelling echter heb je tegelijk het gevoel dat alles een eeuwigheid duurt. De manier waarop alles in beeld is gebracht doet je als kijker wanen alsof je er midden in zit. Dit maakt de kijkervaring wel heftig. Alles komt close in beeld van de ontploffingen tot aan de verwondingen en slachtoffers. De film duurt slechts 95 minuten waarvan meer dan een uur in strijd. Wil en verwacht je een lopend oorlogsverhaal met wat helden verering dan zit je verkeerd met Warfare. Deze film is gemaakt vanuit het oogpunt van iemand die er tussen in stond waardoor het rauw en persoonlijk is zonder dat de film 1 echt hoofdpersoon heeft. Alex Garland wilde vooral de ervaring van de soldaten zo goed mogelijk in beeld brengen en dat is na mijn mening goed gelukt en dat zonder oorlog of strijd te romantiseren of de focus op heldendaden te richten. Een intense kijkervaring die ik iedereen aan zou raden als ze het gevoel hebben dit aan te kunnen want Warfare zal zeker nog wel even blijven nadreunen.