MOOOV staat al een tijd bekend om het naar Nederland halen van veel bijzondere buitenlandse films met eigentijdse verhalen. Veel van dit soortt films zijn met regelmaat op festivals te zien en komen ook steeds vaker in het filmhuis circuit terecht. Het Nepalese White Sun Is daar een van en is te zien tijdens IFFR en later dit jaar ook nog in filmhuizen.
In White Sun zijn we al snel getuige van een sterfgeval. Een van de dorps ouderen komt in zijn huis te overlijden. Vanaf dit moment breekt er een roerige tijd aan. Zo is er Durga welke al lang voor haar schoonvader gezorgd heeft terwijl manlief naast de Maoïsten vocht tegen de huidige machthebbers. Manlief Chandra keert echter terug om de begrafenis van zijn vader in goede banen te leiden. Hij wordt hierin echter belemmerd door oud zeer met zijn vrouw welke een kind van een ander heeft gekregen, de strijd met zijn broer, de ouderen en hun gebruiken en zijn verleden als strijder.
White Sun is een rustige film waarin stiekem heel veel gebeurd rondom de hoofdpersoon Chandra. Eenmaal terug in zijn geboortedorp lijkt er weinig verandert te zijn. Met zijn persoon echter wel en deze tweestrijd wordt mooi ingetogen voelbaar gemaakt door hoofdrolspeler Dayahang Rai. Zonder het te er te dik bovenop te leggen voel je als kijker de pijn van de hoofdpersoon en leef je mee in zijn strijd om alles zo goed mogelijk af te ronden. Hierin is de pijnlijke liefdesgeschiedenis met Durga, mooie rol van Asha Maya Magrati, een van de lastigste obstakels welke overwonnen moet worden. Buiten het persoonlijke sores van Chandra biedt het verhaal ook inzicht in de situatie in Nepal, waar er al jaren een strijd woedt tussen de machthebbers en de andersdenkende Maoïsten. Maar ook de manier waarop gebruiken langzaamaan veranderen en ouderen daar veel al de dupe van zijn. Door niet met de tijd mee te gaan of omdat sommige dingen gewoonweg snel veranderen. De situatie rondom de begrafenis, wat een heel ritueel is, opent een discussie waarbij er veel kritiek wordt gegeven op Chandra en zijn broer die samen niet door 1 deur kunnen. Waarop een van de oudere zegt ‘ik heb zelf 5 kinderen maar geen woont er in het dorp en ik moet ook maar zien wie er straks voor mij zorgt als ik het niet meer kan en of de kinderen er wel zullen zijn om het begrafenis ritueel te voltooien’. Dit maakte meteen het harde van de huidige maatschappij duidelijk waarbij er steeds minder ruimte is voor oude gebruiken en deze op een treurige manier dreigen te verdwijnen. White sun biedt dus meer dan het verhaal van een man die terugkomt voor de begrafenis van zijn vader, maar ook een inzicht in de situatie van het land en zijn inwoners en gebruiken. Daarbij wordt er over de hele linie, kinderen, volwassenen en ouderen mooi en ingetogen geacteerd. White Sun is wat mij betreft niet zozeer een hoogvlieger maar wel een mooie film welke veel kijkers stiekem meer zal raken dan dat je in eerste instantie zou verwachten.